4 Бизим ишимиз ичюн аш ве сув алмагъа акъкъымыз ёкъмы?
Кунь баткъан сонъ ве о, эляллангъан сонъ, о, азизликлерни ашамагъа мумкюн. Шу – онынъ ашыдыр.
Ёлгъа не торба, не эки дане урба, не аякъкъап ве таякъ биле алманъыз. Чалышкъан адам озь отьмегини къазаныр.
Бу эвде къалынъыз ве оларда олгъаныны ашап-ичинъиз. Чалышкъан адам акъкъыны алмагъа ляйыкътыр. Эвден-эвге кечип юрменъиз.
Мен ич кимсенинъ кумюш-алтыныны я да урбасыны истемей эдим.
Мени соргъу япкъанларгъа бойле джевап берерим.
Иманда огренген оны огреткен адамнен озюнинь эр бир яхшы шейинен пайлашсын.
Биз не сизлернинъ, не башкъаларнынъ, – ич бир адамнынъ макътавыны къыдырмай эдик.
Агъа-къардашлар, сиз бизим агъыр ишимизни ве къыйынлыкъларымызны мытлакъа унутмадынъыз: сизинъ ич биринъизге агъыр кельмесин деп, биз гедже-куньдюз чалышып, сизге Алланынъ Къуванчлы Хаберини бильдире эдик.