7 Сизлернен аз корюшип кетмеге истемейим. Рабби ёл ачса, янынъызда чокъча къалмагъа умют этем.
Адамнынъ юрегинде чокъ ниет бар, лякин РАББИнинъ мурады ерине келир.
– Я РАББИ, мен билем ки, адамнынъ омюри къолунда дегиль, башына келеджегини денъиштирмек къолундан кельмез.
Иса онъа джевап берип: – Шимди шай олсун, бизге Алланынъ истегенини япмакъ керек, – деди. Ягъя разы олды.
Оларнен сагълыкълашып: – Алла къысмет этсе, янынъызгъа кене къайтып келирим, – деди де, Эфестен кетти.
Алланынъ истегинен бир кунь ола куньлернинъ биринде янынъызгъа барып олурым деп, Онъа ялварып, дувалар окъуйым.
Амма Рабби истесе, мен алдынъызгъа якъында барарым. О вакъытта къопайларнынъ сёзюни дегиль, рухий кучюни сынап бакъарым.
Бу ишанчнен, сиз экинджи кере эйилик алынъыз деп, мен башта сизге кельмеге ниетлене эдим.
Бунынъ ерине бойле айтынъыз: «Эгер Рабби къысмет этсе, биз яшармыз ве бойле-бойле ишлер япармыз».