32 Инсанларнынъ тюшюнджесине коре, эгер олюлер тирильмесе, не ичюн мен Эфес шеэринде айван олгъанларнен курештим? Ойле олса, айдынъыз, ашап-ичейик, ярын оледжекмиз де!
Сен: «Манъа не файда? Гуна ишлемесем де, не файда?» – дейсинъ.
Сен къудретинънен денъизни ярдынъ, аждерханынъ башларыны сувда парчаладынъ.
Эй, огълан, яшлыгъынъда шенълен, юрегинъ сени яшлыкъ куньлеринъде къувандырсын, юрегинъ истеген, козюнъ корьген ёлларнен юр, лякин ахыр-сонъу Алланынъ огюнде эр шей ичюн джевап береджегинъни биль.
Ашап-ичмектен ве эткен заметинден зевкъ алмакътан ич бир шей адамгъа яхшы дегиль. Бу да, корьгениме коре, Алладандыр!
Лякин орталыкъта шенълик ве къуванч, туварларны, къой-эчкилерни соясыз, эт ашайсыз, шарап ичесиз; «Айдынъыз, ашап-ичейик! Ярын оледжекмиз де!» – дейсиз.
«Келинъиз, мен шарап кетиририм, тойгъандже ички ичейик, ярын да бугунь киби оладжакъ, атта даа яхшы оладжакъ», – дейлер.
джаныма: “Джаным, энди сенде чокъ йылларгъа етеджек малынъ бар. Раатлан, ашап-ич ве къуванчлы ол”, – дейджем», – деген.
Эгер инсан бутюн дюньянынъ саиби олып, озюни джойса я да озю гъайып олса, бундан насыл файда кореджек?
Эфес шеэрине етип баргъанда, Павел Акиланен Прискилланы бир ерде къалдырды. Озю исе синагогасына кирип, еудийлернен субетлешмеге башлады.
Оларнен сагълыкълашып: – Алла къысмет этсе, янынъызгъа кене къайтып келирим, – деди де, Эфестен кетти.
Аполлос Коринт шеэринде олгъанда, Павел дагълы виляетлерден кечип, Эфес шеэрине кельди. О ерде бир къач Исанынъ шегиртлерини тапып, олардан:
Амма бизим акъсызлыгъымыз Алланынъ акълылыгъыны даа зияде косьтерсе, не айтайыкъ? Адамнынъ фикрине коре айтам: башымызгъа хышымыны ягъдыргъанда, Алла акъсыз олмазмы?
Акъылларынъыз зайыф олгъаны ичюн, адамджа лаф этем. Бир вакъытлары сиз писликнинъ ве ахлякъсызлыкънынъ къуллары олып, къанунсызлыкъ эте эдинъиз. Энди исе инсафлыкънынъ къулу олып, азиз ишлер япынъыз.
Берекет Байрамына къадар мен Эфес шеэринде къаладжагъым.
Дин къардашларым, куньделик яшайышындан бир мисаль кетирейим: адамнынъ васиети кереги киби япылса, онъа къаршы ич кимсе чыкъып ве онъа ич бир шей къошып оламай.
Шу адамлар акъылсыз айванларгъа ошайлар. Олар тутулмакъ ве ёкъ этильмек ичюн догъгъанлар, истеклери оларны алып баралар. Олар бильмеген шейлерни яманлайлар, озь бозукълыгъында ёкъ олып кетеджеклер.
Амма бу адамлар анъламагъан шейлерни яманлайлар. Айванлар киби, базы шейлерни табиат ярдымынен анълайлар, бу шейлернен исе озьлерини гъайып этелер.