32 Бизни дюньянен берабер суд этмесин деп, Рабби бизни шимди суд этип, бизге джезамызны бере.
Мен онынъ бабасы олурым, ве о – Меним огълум олур. Эгер о гуна япса, Мен оны инсанларнынъ къамчыларынен ве котеклеринен джезаларым.
Козьлеримни ачып ташла, ве мен Къанунынънынъ аджайип шейлерини корерим.
Эй, РАББИни эп танымагъанлар! Сизлерни даа къайсы еринъизге урмакъ керек? Башларынъыз бутюн яра! Юреклеринъиз – хаста!
О вакъыт оларгъа: «Бу халкъкъа РАББИнинъ, Алласынынъ сесини динълемей ве насиатыны къабул этмей, – айт. – Акъикъат гъайып олды, агъызларындан алынды».
О, сёз динълемей, тенбие алмай, РАББИсине ишанмай, Алласына якъынлашмай.
Энди биз билемиз, Къанун нени буюргъан олса, Къанунгъа коре яшагъанлар ичюн буюра. О вакъытта ич кимсе озюни акъламакъ ичюн бир сёз айтып оламаз ве Алланынъ огюнде бутюн дюнья къабаатлы оладжакъ.
Амма бир адамнен пейда олгъан гуна бахшыш дегиль. Бир тарафтан, бир гуна суднен джезаны кетире, башкъа тарафтан, чокъ гуна эйиликнинъ ярдымынен акъланувны кетире.
Акъыллы адам къайда? Къанун оджасы къайда? Бу дюньянынъ алими къайда? Алла дюньянынъ икметини акъылсызлыкъкъа айландырмадымы?
Алланынъ истегине коре, дюнья озь акъылынен Оны анълап оламады, ве шунынъ ичюн Алла имангъа кельген адамларны «акъылсыз» хабер ярдымынен къуртармагъа къарар этти.
Шу себептен чокъунъыз зайыф ве хаста оласынъыз, ольгенлер де аз дегиль.
Эгер озь-озюмизни догъру суд эткен олсакъ, Алла бизни суд этмез эди.
Бойлеликнен, дин къардашларым, акъшамлыкъ софрасына топлангъанынъызда, бири-биринъизни бекленъиз.
Юрегинъизде тутунъыз: адам огълуны догъру ёлгъа къойгъаны киби, Алланъ олгъан РАББИ де сизни догъру ёлгъа къоя.
Хименай ве Эскендер оларнынъ арасында. Алланы яманламамагъа огретсинлер деп, мен оларны Шейтангъа бердим.
Биз Алладан олгъанымызны билемиз, бутюн дюнья исе яманнынъ укюминдедир.
Мен кимни севсем, оны сёгем ве джезалайым. Шунынъ ичюн гъайретли ол ве тёвбе эт.