29 Ким ляйыкъ олмагъан ёлда ашаса ве ичсе, Раббининъ беденини урьмет этмейип, озюни ашагъанынен ве ичкенинен суд эте.
Онынъ эмирлерини беджерген бир беля корьмез, икметли адам онынъ вакътыны ве ёлуны билир.
Инсан Огълу келип, эм ашай, эм иче, ве сиз: «Бу ачкозь ве ичкиджиге бакъынъыз! О – салым топлайыджылар ве гуналыларнынъ досту!» – дейсиз.
Шунынъ ичюн акимиетке къаршы чыкъкъан адам Алланынъ буюргъанына къаршы чыкъа. Къаршы чыкъкъанлар джеза аладжакъ.
шукюр этип, оны парчалады ве: «Бу – сизлер ичюн берильген Меним беденимдир. Акълынъызда Мени тутып, отьмекни ашанъыз», – деди.
Демек, ким ляйыкъ олмагъан ёлда бу отьмекни ашаса я да Раббининъ къадесинден ичсе, Раббининъ бедени ве къаны огюнде къабаатлы оладжакъ.
Шунынъ ичюн адам озь-озюни сынасын, ондан сонъ отьмектен ашасын ве къадеден ичсин.
Шу себептен чокъунъыз зайыф ве хаста оласынъыз, ольгенлер де аз дегиль.
Агъыр аш исе буюк адамларгъа, яхшылыкънен яманлыкъны айырмагъа теджрибелеринден огренген адамларгъа яраша.
Агъа-къардашларым, сизинъ аранъыздан оджа олмагъа чокъусы арекет этмесин. Билесинъиз ки, биз, оджалар, къаттыджа суд этиледжекмиз.
Энъ эвеля, агъа-къардашларым, не кок, не ер, не башкъа бир шейнен ант этменъиз. Къабаатлы олмамакъ ичюн, «эбет» олгъан ерде «эбет» сёйленъиз, «ёкъ» олгъан ерде «ёкъ» сёйленъиз.