3 Олар эписи бир рухий ашны ашай эдилер.
Ачлыкъта Сен оларгъа коклерден отьмек бердинъ, сувсузлыкъта къаядан сув чыкъарып бердинъ. Оларгъа бир топракъ бермеге ант эткен эдинъ ве оны тартып алмагъа оларгъа эмир эттинъ.
Оларны огретмек ичюн, Озюнънинъ Мукъаддес Рухунъны бердинъ, агъызларындан маннаны тартып алмадынъ, олар сувсагъанда, Сен оларгъа сув бердинъ.
О вакъыт РАББИ Озь халкъына гъазапланды, Озюнинъ мирасындан нефретленди.
Исраиллилер буны корип, бири-биринден: – Бу недир? – деп айта башладылар, бунынъ не олгъаныны бильмей эдилер. Муса оларгъа: – Бу ашамакъ ичюн берильген РАББИнинъ отьмегидир.
Исраиль огъуллары маннаны отурыла-билир топракъкъа кельгенлерине къадар къыркъ йыл девамында ашадылар. Олар маннаны Ханаан топрагъы сынъырына кельгенлерине къадар ашадылар.
РАББИ Мусагъа: – Иште, Мен сизлерге коктен отьмекни ягъмур дайын ягъдырырым. Халкъ эр кунь чыкъып, оны кунюне еткени къадар джыйсын. Мен оларны сынайым, Къануныма коре бойсунып, яшайджакълармы?
РАББИ сизни юваш юрекли этти, ачлыкънен къыйнады ве не сиз, не деделеринъиз бильген маннагъа тойдурды. О, сизге косьтермеге истеди ки, яшамакъ ичюн адамгъа ялынъыз аш ашамакъ етерли дегиль, онъа РАББИнинъ агъзындан чыкъкъан эр сёз керек.
