2 எந்தட்டு ஆக்கள முந்தாக தென்னெ ஏசு ஒள்ளெ பொளிச்ச உள்ளாவனாயிற்றெ ரூபமாறிதாங்; தன்ன துணியும் பொளுத்தட்டு பளபளானெ மின்னிண்டித்து.
ஆறுஜின களிஞட்டு, ஏசு பேதுறினும் யாக்கோபினும், அவன தம்ம யோவானினும் கூட்டிண்டு தனிச்சு இப்பத்தெபேக்காயி எகராயிற்றெ இப்பா ஒந்து மலேக ஹோதாங்.
ஆ மூறு சிஷ்யம்மாரும் நோடதாப்பங்ங மோசே, எலியா ஹளா இப்புரும் ஏசினகூடெ கூட்டகூடிண்டித்துரு.
அவன ரூப மின்னலின ஹாரும், அவன துணி பனிக்கட்டி ஹாற பொளுத்தட்டும் இத்து.
அம்மங்ங ஏசின துணி, ஈ லோகாளெ ஒப்பனகொண்டும் பொளுசத்தெ பற்றாத்த அளவிக பொளுத்தட்டு, பளபளானெ மின்னிண்டித்து.
ஏசு அல்லி ஹோயி பிரார்த்தனெ கீதண்டிப்பங்ங, தன்ன முசினி ஒள்ளெ பொளிச்சமாயிற்றெ ரூப மாறித்து; தன்ன துணியும் பொளுத்தட்டு பளபளானெ மின்னிண்டித்து.
ஆ வாக்காயி இப்பாவாங் மனுஷனாயி நங்களப்படெ பந்நா; அவங் கருணெயும், சத்தியம் உள்ளாவனாயி நங்களகூடெ இத்தாங்; நங்க அவன பெகுமானத கண்டும்; தன்ன அப்பன ஒந்தே மங்ங ஹளிட்டுள்ளா அடிஸ்தானதாளெ ஆப்புது அவங்ங ஆ பெகுமான கிட்டிப்புது.
அப்பா! ஈ லோக உட்டாப்புதன முச்செ நீ நன்னமேலெ சினேகபீத்து, நன்ன பெகுமானிசித்தெ. நீ நன்னகையி ஏல்சிதந்தா ஆள்க்காரும் ஆ பெகுமானத காம்பத்தெ பேக்காயிற்றெ, நா இப்பா சலாளெ ஆக்களும் நன்னகூடெ இருக்கு ஹளி நா ஆக்கிருசுதாப்புது.
அதுகளிஞட்டு, சக்தியுள்ளா பேறெ ஒந்து தூதங் ஆகாசந்த எறங்ஙி பொப்புது கண்டிங்; அவங், மளெமோடத உடுப்பாயிற்றெ ஹைக்கித்தாங்; அவன தெலேமேலெ மளெபில்லு உட்டாயித்து; அவன முசினி சூரியன ஹாற பொளிச்ச உள்ளுதாயிற்றும், அவன காலு கிச்சுகெண்டலா ஹாரும் உட்டாயித்து.
அதுகளிஞட்டு, ஒந்து தொட்ட பெள்ளெ சிம்மாசனதும், அதனமேலெ ஒப்பாங் குளுதிப்புதும் கண்டிங்; அவன முந்தாக சொர்க்கம், பூலோகும் இத்தா சலதென்னெ இல்லாதெ ஆயிண்டுஹோத்து.