17 Был таяғыңды ал: уның менән мөғжизәләр ҡылырһың.
Үҙең таяғыңды күтәр ҙә ҡулыңды диңгеҙ өҫтөнә һуҙ – диңгеҙ икегә ярылыр, Исраил халҡы уның төбөнән, ҡоро ерҙән барған шикелле, атлап сығыр.
Муса Йушағҡа былай тине: – Бер нисә кеше һайлап ал да, барып ғәмәлектәр менән һуғыш. Ә мин иртәгә Раббының таяғын алып ҡалҡыулыҡ башына менеп баҫырмын.
– Ҡулыңда нимә? – тип һораны Раббы. – Таяҡ, – тип яуапланы Муса.
Муса ҡатыны менән улдарын ишәккә меңгәштерҙе лә, Алла әйткән таяғын ҡулына алып, Мысырға юлланды.
– Таяғыңды ал да Һарун ағайың менән бөтә йәмғиәтте йыйығыҙ. Халыҡтың күҙе алдында ҡаяға өндәшегеҙ, ҡая һеҙгә һыу бирер. Шулай итеп, ҡаянан һыу сығарып, халыҡҡа ла, мал-тыуарға ла һыу эсерерһең.