7 Намайе тойроошо түмэн зонһоо айнагүйб.
Эзэн, бодыт! Бурхан, гараа һунгыт! Ядуу зон тухай бү мартыт!
Тэдэ «Ярихадаа бэрхэбди, хэлэмнай — манай зэр зэбсэг, хэншье маанадта захиржа шадахагүй» гэнэ.
Дайсанай түмэн сэрэг намайе бүһэлбэшье, би айхагүйб! Дайн дажар урдаһаамни болобошье, би этигэл найдалтай зандаа байхаб!
Бурхамни, Эзэмни, бодыт, һэриит, зарга хэрэгыем шиидхыт!
Танай түлөө бидэниие үдэр бүри алана, үүсэлэн гаргуулха хонид мэтэ болообди.
Иигэжэ тэдэ тарни шадамар уншагша шэдитэнэй дуу хоолойе шагнадаггүй юм.
Ямаршье гэмгүй намда тэдэ гүйжэ ерэн, урдаһаам добтолхо һанаатайл! Намда туһалхаяа бодыт, харыт!
Һүнэһэмни шэшэржэ байна! Эзэн! Хэды болотор энэ үргэлжэлхэб?!
хойноһоом дайсан намнажа, хүсэг, ами наһыем газарта шэдэн, нэрэ хүндыем шоройдо худхаг лэ!
Юундэ Та баруун гараа татаад байнабта? Үбэрһөө гаргаад, тэдэниие усадхыт.
Тэнгэриһээ Та зарлиг буулгаат, газар дэлхэй айжа, аниргүй болоо,