14 Бурханай үгэ шамтай хамта байна, хэлэ амандашни, зүрхэ сэдьхэлдэшни оршоно, яагаад сахихаб гэжэ хэлэжэшье шадахат.
Һуулган тарихадатнай, тэдэ үндэһэлөө. Ургажа, үрэ жэмэсшье үгэдэг болоо. Танай нэрэ тэдэ аманһаа унагаадаггүй, гэбэшье зүрхэ сэдьхэлдээ сахидаггүй.
Зүрилдөөтэй тэдэнэр шамайе шагнана гү, али үгы гү, юрэдөө, өөһэдынь хоорондо Бурханай захяа дуулгаһан лүндэншын байһые тэдэ мэдэдэг болохо.
Тиигээд тэдэ сугларан шамда ерэжэ, хэлэһыешни шагнана, гэбэшье соносоһоноо дүүргэнэгүй. Гансал үгэнүүд. Харин өөһэдөө тэдэ ашаг олзын түлөө мэхэлхэдээ һэншье гэхэгүй.
Тэдэниие һэргылээш, харин тэдэ хэлэһыеш дүүргээгүй, тиимэһээ удаан болонгүй хэһээлтэ амасаха, тиихэдээ лүндэншэ манай дунда байгаа гэжэ ойлгохо.
«Эзэн! Эзэн!» гэжэ Намда хэлэгшэ хүн бүхэн Бурханай хаан орондо орохогүй, зүгөөр тэнгэридэ байгша Эсэгымни эрхэ хүсэл бүтээдэг лэ хүнүүд тиишээ орохо юм.
Хэрбээ таанар Моисейн үгэдэ үнэншөө һаа, Миниишье үгэдэ үнэншэхэ ёһотой байгаалта, юундэб гэбэл, Нам тухай Моисей бэшээ юм.
Аха дүүнэрни! Абраһаамай үри һадаһад, Бурханиие хүндэлэгшэд, абаралга тухай энэ мэдээсэл бидэндэ эльгээгдэһэн байна.
Далайн саана тэдэ байна бэшэ. «Хэн далайе гаталан, маанадта тэдэниие асаржа, шагнуулжа, бидэниие сахин дүүргүүлдэг болгохо гээшэб?» – гэжэ хэлэхын аргагүй.
Анхарагты, би таанадта ами наһан ба үхэл хаталай, аза жаргал ба гай зоболонгой нэгыень шэлэхые мүнөөдэр дурадханаб.