32 Хүбүүд, басагадшни богоол болон ондоо арадта үгтэхэ. Үдэр бүри тэдэнэй бусахые хүлеэн хараһандаа нюдэдшни бүрүүлтэхэ, һулархаш.
Иигэжэ манай үбгэ эсэгэнэр байлдаануудта алуулаа, үхибүүднай, һамгаднай баряанда байһаар.
Харин муу этэгээд тэрэ үедэ хэсүү байдалһаа гараха аргагүйгөө мэдээд, сэдьхэлээ муудажа, тэдэнэй гансал найдаха юумэн үхэлэй урда дүүрэн сээжээр ами абахань лэ үлөө.
Олзо ашагай түлөө нүхэдтөө туһалаагүй хүнэй үри хүүгэдынь нюдэ һохор болодог гэлсэгшэ.
минии тариһан ургасые ондоо хүн хуряан эдиг, минии бүхы таримал үндэһөөрөө үхэг. Би тиимэ гэм хээгүйб гэжэ мэдэхэ болоноб.
Намайе алахаяа һанагшад бултадаа эшхэбтэр муухайда унажа, доромжолуулагдаг лэ! Намда мууе хүсэгшэд доромжолуулагдан, һөөргэлэг!
Хоолоймни арай-шамай гаража, гулабхаадал адли абяа гарган ёолооб. Эзэмни, энэ гайһаа намайе абарыт гэжэ огторгой шэртэһээр нюдэдни эсээ.
Теэд Эзэн зүб шударга! Юуб гэхэдэ, би үгыень дуулаагүйб. Бүхы арад түмэн, шагнагты, зоболонгым харагты: залуу басагад, хүбүүдни баряанда туугдан ошожо байна.
Нёлбоһодһоо боложо һохор болонхойб, доторни хабданхай, арад түмэнэйнгөө хосоржо байхада, бага хүүгэдэй үлдэжэ-хооһоржо, хотын үйлсэнүүдтэ үхэжэ байхада зүрхэмни хахаран байна.
Харин бидэ туһаламжа хүлеэн, дэмы нюдэеэ эсээгээбди. Маанадые абаржа шадахагүй арадые хараашалан, харуулай самхагһаа шэртэн хүлеэгөөбди.
Тиимэһээ зүрхэмнай муудажа, хараамнай һуладажа байна.
Эзэн айладхаа: – Хүнэй үри Эзэкээл, алдар солынь шэмэг, нюдэнэйнь хужар, сэдьхэлэйнь сэсэг болохо нангин үргөөень Би үгы хэхэб, үхи хүүгэдыень мүн лэ усадхахаб.
Таанад Иудын ба Иерусалимай хүбүүдые газар нютагһаань зайлуулхын тулада грек угсаатанда худалдаат.
Тиимэһээ Би таанадые Дамааскһаа сааша баряанда туун абаашахаб!» – гэжэ Түмэн Сэрэгтэ Эзэн Бурхан айладана.
Орондоо хэбтээд, муу муухай юумэ түсэблэн байгаашад ямар жэгшүүритэйб! Үүрэй сайхада түсэблөөшэ юумэеэ тэдэ хэжэ эхилнэ, юуб гэбэл, энээниие хэхээр тэдэ хүсэтэй.
Иерусалимай арад зон, үхибүү түрэжэ байгаа эхэнэртэл үбдэжэ, зобожо байгты! Юуб гэхэдэ, мүнөө таанар хотоһоо гаргагдан, Вавилоон руу сүлэлгэдэ туугдахат. Теэд тэндэ абарагдахат, дайсадһаатнай Эзэн таанадые абарха.
Таанадта, Моһаабай хүнүүдтэ, тодхор болохо! Таанад, Хэмоошто шүтэгшэд, хосорхот! Таанадай бурхан эрэшүүлыетнай зугадалганда, таанадай басагадые эмооршуудай хаанай мэдэлдэ үгөөл.
үри хүүгэдтэтнай, газарай ургасада, хони малдатнай Эзэн хараал шэнгээхэ;
Хараһаар байтаршни ондоо хүн үхэрыеш үүсэлхэ, харин ши тэрээнһээ эдихэгүйш. Элжэгыешни буляаха, шамда бусаахагүй. Хониншни дайсадта хүртэхэ, теэд шамда туһалха хүн олдохогүй.
Хүбүүд, басагадые түрэхэш, теэд тэдэнээ гээхэш, юундэб гэхэдэ, дайсад тэдэниие олзолон баряанда абаашаха.
Теэд тэрэ арадуудай хоорондо һанаантнай тэгшэ байхагүй, «минии» гэхэ, хүлөөшье амаруулха газар олохогүйт. Зүрхэнтнай айн һалаганан байха, нюдэдтнай шэргэхэ, сэдьхэлтнай сүхэрхэ. Эдэ бүгэдые Эзэн эльгээхэ.