19 Дабхар гай тодхор шамайе дайраа! Хэн шамайе хайрлахаб?! Дээрмэдэлгэ ба хюдалга, үлэсхэлэн байдал ба һэлмээр усадхалга! Шамайе һаатуулха хэншье үгы!
Иоовой зоболон тухай тэрэнэй нүхэд – Тэмаан ороной Элипааз, Шууһаа ороной Билдаад, Наамаа ороной Цопаар дуулажа, тэрээндэ ошобо. Тэдэ нүхэртөө гашуудалаа мэдүүлжэ, сэдьхэлыень заһаха гэжэ ерэбэ.
Иоовой аха дүү, анда нүхэд, танил талань сугларан, ехэ найр хэбэ. Эзэнһээ боложо асари ехэ зоболон үзэһэн Иоовто хүн бүхэн нэгэ нэгэ хэсиитэ мүнгэ, нэгэ нэгэ алтан һиихэ бэлэглэбэ.
Нарата юртэмсэдэ бүхы дарлалтын үйлэ дахин дахин харабаб. Дарлуулагшадай нулимса хаража байхада, тэдэнэй һанаа заһаха хэншье олдохогүй. Дарлагшын талада хүсэн, харин дарлуулагшадые хайрлаха хэншье байхагүй.
Эзэн үгытэй ядуу зоноо анхарха, аюулгүй, садхалан ажаһуулгаха. Харин таанадые, пилишт зониие, эдихэ хоолгүй болгон Тэрэ усадхаха, таанадай хэншье амиды мэндэ үлэхэгүй.
Тиимэһээ намайе гансаарым орхигты, хосорһон өөрынгөө арад зон тушаа гашуудан уйлахаб, аргадажа-һамааруулжа бү байгты.
Нэгэтэ эдэ бүхы юумэн шамтай тохёолдохо. Эди шэдиеэ хэды хэрэглээшье һаа, үбгэеэ, хүүгэдээ алдахаш.
Эзэн иигэжэ айладана: «Иерусалим, ши зобоһон нэгэнши даа! Һалхи шуурганда сохигдоһон хотош! Хараарай, Би шамайе оюун шулуугаар барижа, һуурииешни биндарьяагаар табихаб.
Орон нютагташни хүсэрхэл, һандарал бэшэ үзэгдэхэгүй, хана хэрэмүүдтэш адли Би шамайе аршалхаб, тиихэдэм ши Намайе магтан байхаш.
Эзэнэй Өөрынгөө арад түмэниие абарха, дайсадыень һүнөөхэ таарамжатай сагай ерэһэн тушаа минии тунхаглахые, гашуудан уйлагшадые аргадахыемни Тэрэ эльгээгээ.
Эльбэ жэльбэтэйшүүлые шагнагша зон зоболондо дарлагданхай, үлэсхэлэн хооһон газар дэлхэйгээр тэнэжэ ябаха. Гэдэһээ үлдэжэ ябахадаа тэдэ сухалдажа, хаанаа болон Бурханаа харааха. Тэдэ өөдөө огторгой руу гү,
Зон орон дотороо бүхы юумэ эдихэ, гэбэшье садахагүй. Тэдэ өөһэдынгөө гарыешье мэрэхэл!
Эзэн айладхана: Иерусалим, үнэндөө хэн шамайе хайрлахаб? Хэн шинии хойноһоо гашуудан уйлахаб? Хэр байһыеш асуухаяа хэн эрьен ерэхэб?
Би тэдэндэ болон үбгэ эсэгэнэртэнь үгэһэн газар нютагһаа тэдэниие үгы болготороо тэдээндэ дайн дажар, үлэсхэлэн байдал, үбшэ хабша эльгээжэл байхаб, – гэжэ айладхаба.
Аянай зон, таанар хажуугаар үнгэрөөшье һаа, харыта, анхарыта: намтай тушаалдаһан зоболондол адли зоболон бии юм аал? Уур хилэнгээр дүрэлзэһэн үдэртөө Эзэн намда тэрэниие эльгээ!
Хормойнь муухай юумэндэ зуурагданхай. Тэрэ ерээдүй тухайгаа бодоогүй, тиимэһээ гэнтэ доройтон унаа. Хэншье тэрэниие һатааруулхагүй! «Эзэн! Минии гай зоболон анхарыт! Дайсадай угаа баярлажа байһые!»
Һүрдэмэ аймшаг болон нүхэн, үгытэлгэ болон һандарал – манай хуби.
Жэшээнь, арьяатаниие тэрэ газар руу эльгээбэ гэлэйб, тэрэ зониие барижа эдин, орон нютагые хэнэйшье ябахын аргагүй аюултай болгобо гэлэй.
Энэ хадаа Эзэн Бурханай айладхал үгэнүүд: – Эгээл хүндэ дүрбэн хэһээлтэеэ – дайн дажар, үлэн хооһон байдал, арьяатаниие, үбшэ хабша Иерусалим руу эльгээжэ, улад зониие, мал тэндэ хюдахаб.
Таршаа шумуул дэлхэйн бүхы ургамал эдижэ һалгаахадань, би иигэжэ зальбарааб: «Эзэн Бурхан, үршөөгыт! Яковай үри һадаһан амиды мэндэ үлэхэ гээшэ гү? Тэдэ угаа үсөөн шуу».
Шамайе харамсаараа хүн бүхэн шамһаа холодон гүйжэ, «Нинэвээ дээрмэдэ орожо хооһороо! Хэн тэрээн тушаа гашуудан байхаб? Хэн тэрэниие аргадан тайшаруулхаб?» гэхэ.
Эдэ бүхы ябадалаар бидэ ехэл урмашаабди. Энэ урмандамнай нэмэжэ, Тит өөрынгөө баяраар бидэниие үшөө ехээр баярлуулаа. Таанад булта Титэй һанал бодолые заһаһан байнат.