14 Гэбэшье Иерусалимай ажаһуугшад иигэжэ хэлэнэ: «Эзэн маанадые хаяа! Тэрэ маанад тушаа мартаа!»
[Дуунай бүлэгэй хүтэлбэрилэгшэдэ: Давидай зохёоһон.] Мунхаг хүн сэдьхэлдээ «Бурхан үгы» гэжэ һанана. Зон һальхай һамуун хэрэгүүдые хэнэ, муу муухай, жэгшүүритэй юумэ үйлэдэнэ. Һайн хэрэг хэдэг хүн байхагүй.
[Давидай псалма.] Эзэн болбол минии хонишон. Би юугээршье дутахагүйб.
Эзэн гай гасалангыем мэдэнэгүй, хэрэгни буруу шиидхэгдээ гэжэ юундэ гомдол баринабши, Яков, юундэ иигэжэ хэлэнэбши, Израиль?
Огторгой, баярлан дуула! Газар, баясан хашхара! Ууланууд, бахархан дуулагты! Юуб гэхэдэ, Эзэн Өөрын арад түмэниие номгоруулжа, зобоһон арад түмэнөө хайрлаа.
Тиихэдэнь Эзэн иигэжэ харюусана: Эхэ хүн хүхүүлһэн хүүгэдээ мартажа шадаха гү? Түрэһэн үхибүүгээ хайрлангүй байжа шадаха гү? Мартабашье гэлэй, харин Би таанадые хэзээдэшье мартахагүйб!
Израиль, ши үбгэндөө орхигдоһон, уйдажа байһан залуу һамгандал адлиш. Гэбэшье Эзэн шамайе дахин һөөргэнь дуудажа, иигэжэ айладхана:
Би таанадые хүндэ ашаан мэтээр үргэжэ, Өөрһөө холо хаяхаб! Танда, мүн үбгэ эсэгэнэртэтнай үгэһэн Иерусалим хотые мүн лэ хаяхаб!
Би тэдээндэ холоһоо үзэгдөө бэлэйб. Израилиин арад зон, Би таанадта хэтэ мүнхэдөө дурланхайб, тиимэһээл хайра энэрэлээ та бүгэдэндэ үзүүлнэб.
Юундэ Та маанадые орхёобта?! Иимэ удаан маанад тушаа мартаабта?!
Хүнэй үри Эзэкээл, нүгэлэйнгөө түлөө угаа ехээр хэһээгдээбди гэжэ Израилиин улад зон гомдоно. Тэдэ саашадаа амиды мэндэ байхамнай хэлсээтэй гээд маргана.