17 Харин модонойнгоо үлэгдэлөөр тэрэ шүтөөн өөртөө бүтээжэ, урдань һүгэдэн унажа, мүргэдэг. Тэрэ баһа шүтөөндөө зальбаран, иигэжэ хэлэдэг: «Ши болбол минии бурхан гээшэш. Намайе абарыш!»
Тэдэ асарагдаһан үхэрнүүдэй нэгыень абаад, бэлэдхэжэ, үглөөнһөө эхилээд үдэ болотор: – Баал, маанадта харюусыт! – гэжэ зальбарба. Теэд ямаршье абяан гарабагүй, хэншье харюу үгэбэгүй. Хэһэн үргэлэйнгөө шэрээ тойроод тэдэ собхоролдобо.
Тэдэ шангаар хашхаралдан зальбаржа эхилбэ. Гуримайнгаа ёһоор, өөһэдыгөө һэлмэ, хутагаар хадхахадань, шуһан бэе дээгүүрнь урдан байгаа һэн.
Газар нютагынь шүтөөнүүдөөр дүүрэнхэй, өөрын гараар бүтээһэн бүтээлнүүдтээ тэдэ мүргэнэ.
Нэгэтэ тэрэнэй өөрынгөө Нисроох бурханай һүмэ соо мүргэл хэжэ байхада, тэрэнэй Адраммээлэх, Шарээцэр гэжэ хоёр хүбүүд эсэгээ һэлмээр сабшан алаад, өөһэдөө Арараат нютаг руу зугадаба. Сэннахэриибэй орондо Эсархаддоон гэжэ хүбүүниинь хаан шэрээ эзэлээ һэн.
Тиигээд тэрэнь хүнэй түлишэ болодог. Хүн энэ модоной нүгөө хуби абажа, шүтөөн бүтээдэг. Нэгэ хубяарнь тэрэ гал түлижэ, хилээмэ барина. Нүгөө хубяарнь шүтөөн бүтээжэ, урдань унан мүргэнэ.
Модоной хахадаар тэрэ гал түлижэ, дээрэнь мяха шараад, садатараа эдеэлдэг. Дулаасаад, тэрэ хэлэдэг: «Ямар дулаан, һайн гээшэб! Ямар гоё гал бэ!»
Эзэн иигэжэ айладана: «Үндэһэ яһатад, хамтадаа ерэгты! Амиды үлөөшэ зон, зарга шүүлгэндэ дүтэлэн ерэгты, абаржа шадахагүй бурхадта зальбарагшад, модон шүтөөнүүдые абажа ябаашад юушье мэдэхэгүй зон!
Зарим зон түриибшэһөө алтаа хайра гамгүй үгэжэ, мүнгэ шэгнүүрээр шэгнэн, бурхан хэхыень алташа дарханиие хүлһэлдэг. Тиигээд тэдэ шүтөөнэй урда унажа, мүргэдэг.
«Модон – манай эсэгэ, хабсагай – манай эхэ» гэжэ хэлэдэг таанад Намһаа буруу хараа бэлэйт. Харин гай тодхорой болоходонь, Минии ерэхые, таанадые абархыемни гуйдагта.
Манай шүтэдэг Бурхан абарха аргатай гээшэ һаа, галаар дүрэлзэһэн пеэшэнһээшье, танай мэдэлһээшье маанадые абархал.
Тиимэһээ ямар нэгэн арадай, обогой, бүлээлингэй хэн нэгэн Шадраахай, Мэшаахай, Абээд-Нэгоогой Бурхан тушаа баһан дуугарбал, хэһэг болгон сабшагдаха, гэр байрань һандаргаагдаха. Энэ Бурхандал адли абарха ондоо бурхан байхагүй, – гэжэ тунхаглаба.
Тиихэдэнь хаан Даниилые асаржа, арсаланай нүхэн руу хаяхыень захирба. Тэрэ Даниилда: – Саг үргэлжэ шүтэдэг Бурханшни шамайе абархань болтогой! – гэбэ.
Тэрэ абардаг, аршалдаг, огторгой, газар дээрэ дүлгэ тэмдэгүүдые, гайхамшагта үзэгдэлнүүдые хэдэг. Даниилые Тэрэ арсалануудһаа абараал.
Мүнөө тэдэ нүгэлөө бүри олошоруулба: дархашуулай гараар өөһэдын тухайлһанай ёһоор мүнгэн онгонуудые урлуулба. Тиигээд тэдэ эдэ онгонуудта тахил үргэгты гэжэ хэлэнэ.
Эльбэ жэльбэтэйшүүлые, үзэлшэ зурхайшадые шинии хажууһаа үгы хэхэб.
Модоной тайрадаһанда хандан «һэри!» гэжэ, дүлии шулуунда «бодо!» гэжэ хэлэдэг хүн абарагдахагүй. Тэдэ яагаад багша боложо шадахаб? Харыт, тэрэ алта мүнгөөр шэмэглэгдэнхэй, теэд ямаршье амисхал тэрээндэ байхагүй.
Энээнһээ боложо манай урлал ажал хэндэшье хэрэггүй болохоһоо гадна, агууехэ бурхан Артемидыншье һүмэ хэрэггүй болохо аюул тохёолдохоёо байна. Тиигэбэл бүхы Асиин болон юртэмсын шүтэжэ байһан бурханай һүр жабхалангынь буураха бшуу, – гэжэ хэлэбэ.