16 Модоной хахадаар тэрэ гал түлижэ, дээрэнь мяха шараад, садатараа эдеэлдэг. Дулаасаад, тэрэ хэлэдэг: «Ямар дулаан, һайн гээшэб! Ямар гоё гал бэ!»
Хүнэй гараар бүтээһэн хүрэг мэтээр, дэлхэйн арадуудай юрын бурхадта адли гээд Иерусалимай Бурхан тухай тэдэ хэлээдшье абаа.
Тэмээн шубуун газар дээрэ үндэгэлэн хээрын дулаахан шоройдо үндэгэеэ хадагалдаг.
Тиигээд тэрэнь хүнэй түлишэ болодог. Хүн энэ модоной нүгөө хуби абажа, шүтөөн бүтээдэг. Нэгэ хубяарнь тэрэ гал түлижэ, хилээмэ барина. Нүгөө хубяарнь шүтөөн бүтээжэ, урдань унан мүргэнэ.
Харин модонойнгоо үлэгдэлөөр тэрэ шүтөөн өөртөө бүтээжэ, урдань һүгэдэн унажа, мүргэдэг. Тэрэ баһа шүтөөндөө зальбаран, иигэжэ хэлэдэг: «Ши болбол минии бурхан гээшэш. Намайе абарыш!»
Тэдэ һолоомо мэтэ боложо, галда дүрөө! Өөһэдыгөөшье абаржа шадаагүй! Дулаасаха согшье, хажуудань һууха галшье үлөөгүй.