13 Модошо дархан модон дээрэ шугам татажа, хурса хушуутай шохойгоор хүреэлэн зураад, удаань тэрэнээ зүһэн мүлижэ, һайхан бэетэй хүнэй дүрсэ хээд, мүргэлэй гэртээ табидаг.
Тэрэ үедэ Лаваан хонидойнгоо нооһо хайшалхаяа хүдөө ошоһон байгаа. Тиихэдэнь Рахээл эсэгынгээ майханда ороод, онгонуудыень һэмээхэн абажархиба.
Зай, яахаб, ши түрэһэн гэрээ һанаад намһаа ошобо гэлэйш. Зүгөөр гал гуламтыемни хамгаалдаг бурхадыем юундэ хулгайлаабши?
Харин танай бурхад тушаа би юушье мэдэнэгүйб. Бүхы юумыемнай нэгжэхэдэтнай болохо, танай гэхэ юумэнэй олдобол, абагты! Зүгөөр хэн нэгэндэ бурхадтнай олдоо һаань, тэрэ хүн амиды мэндэ үлэхэгүй! Лаваанай онгонуудые Рахээл хулгайлаа гэжэ Яков ой ухаандаашье оруулаагүй.
Тиимэһээ Яков гэр бүлэдөө болон өөрын бүхы зондо иигэжэ хандаба: – Таанадта байһан бурхадай дүрсэнүүдые абажа хаягты, удаань бэеэ угаагаад, хубсаһа хунараа һэлгэгты.
Модошо дархан хайлуулагшын һүр һүлдэ үргэжэ, «һайнаар хээш!» гэнэ. Түмэршэ дархан дүшэ дээрэ хүдэлөөшые зоригжуулна, гагнуур тушаа «һайнаар хэгдээ» гэжэ, хүрэгэй ганхахагүйн тула хадааһаар бүхэлнэ.
Тэрэ хуша модо отолхо, үгышье һаа, нарһа, сарса модо ой соо шэлэжэ отолхо аргатай. Тиихэдэ нарһа тарибалнь, бороо орожо, тэрэнииень өөдэнь ургуулна шуу.
Тиихэдэнь би оробоб. Элдэб мүлхидэг, юрэдөө, сээртэй бузартай амитадай олон дүрсэнүүд, Израилиин улад зоной мүргэдэг элдэб онгонууд ханада зураатай байба.
Израилиин далан удамаршад, Шапаанай Яазаанияа хүбүүнтэй хамта, тэдэнэй урда зогсожо байна, хүн бүхэнэй гарта бойпуур, уталгын утаан анхилан дээшээ бааяжа байба.
Бурхан намһаа асууба: – Хүнэй үри Эзэкээл, Израилиин ахамадуудай нюусаар юу хэжэ байһые харана гүш? Дүрсэ зураатай өөһэд өөһэдынгөө таһалганууд соо тэдэнэй юу хэдэгые харана гүш? «Эзэн маанадые анхарнагүй, энэ орон нютагые орхёо» гэжэ тэдэ өөһэдынгөө үйлэ хэрэгүүдые сагааруулхаяа оролдоно.
Хэрбээ бидэ Бурханай угсаатан һаа, Бурхан гээшэмнай хүнэй һанаашалгаар алтаар, али мүнгөөр, али шулуугаар дүрсэлһэн уран бүтээлэй урлалга гэжэ бодохо ёһогүйбди.
Тэдэнэр алдарта, мүнхэ Бурханда һүгэдэхын орондо һүнэн һалаха хүнүүдтэ гү, али шубуудта, амитадта, мүлхигшэдтэ адли онгонуудта шүтэнэ.
«Хэн нэгэн модо, шулуугаар гү, али шудхажа шүтөөн бүтээгээд, нюусаар тэрээниие табяа һаа, хараалай ехэ хараал өөртөө шэнгээхэ! Юуб гэхэдэ, тэдэ хадаа дарханай гараар хэгдэһэн, Эзэндэ жэгшүүритэй муухай юумэн гээшэл». Тиихэдэнь бүхы арад зон харюудань хэлэхэ: «Болтогой!»
Тэндэ модоор болон шулуугаар хүнэй дархалһан, юумэ харадаггүй, дууладаггүй, юушье эдидэггүй ба үнэршье ойлгодоггүй бурхадта зальбаржа байхат.
Михаа тэдээндэ иигэжэ хэлэбэ: – Таанад минии бүтээлгэһэн бурхануудай дүрсэнүүдые, минии санаартые юундэ абаад ошохотнайб? Би юушьегүй үлэбэб! Шамда юун хэрэгтэйб гэжэ таанад юундэ намһаа асуубат?