30 Нэгэтэ би залхуугай таряалангай хажуугаар, ухаагүй хүнэй уһан үзэмэй сэсэрлигэй хажуугаар үнгэрбэб.
Иоов хэлэһэн үгэдэм анхара. Үзэһэн хараһанаа ярихамни.
Харин би хараһан байнаб: нүгэлэй таряаланда зоболон таригшадта тэрэнь өөһэдынь толгой дээрэ буудаг.
Энэ үнэниие арайхан ухаалдижа олоһомнай энэл даа, шишье баһа мэдэжэ абабал, үлүү болохогүй.
Ухаатай хүнэй аманһаа сэсэн мэргэн олдоно. Харин ухаагаар дутаһан нэгэндэ нюрга шабхадаха һабаа олдоно.
Өөрын газарта хүдэлһэн хүн талха таряагаар элбэг байха. Харин удхагүй юумые намнагша ухаагаар дутуу болоно.
Залхуу хүнэй хүсэхэ һанаха юумэн биишье һаа, хүртэхэ гэжэ байхагүй. Харин ажалша хүнэй хүсэл бэелдэг.
Харин эхэнэртэй забхайрһан хүн одоол тэнэг гээшэ, тэнэгээрээ тархяа эдинэ ха юм.
Залхуу хүнэй гэрэй хушалта хотойжо, дуһаа дуһахань зайлашагүй.
Би удхагүй амидаралайнгаа үдэрнүүдтэ элдэб юумэ харааб: үнэн хүнэй үнэн шударга соогоо үхэжэ байхада, муу хүн муу соогоо удаан наһа наһалжа байдаг.