17 Найза нүхэд ямаршье үедэ бэе бэеэ хайрладаг. Аха дүүнэр хэсүү сагта тулга болохын түлөө түрэдэг.
Ёнатаан, ахамни! Тан тушаа зобон шаналжа байнаб. Та намда угаа хайратай байгаат. Танай хайра дуран намда хэды гайхалтай һайхан, бүһэгүй хүнэй дуранһаа үлүү дээрэ бэлэйл.
Иттай хаанда харюусаба: – Үндэр түрэлтэ хаан! Эзэнэй нэрээр тангаригланаб: танай амидышье, нүгшөөдшье, хаанашье байгаа хадатнай би тэндэл байхаб!
Иимэ үе сагта шинии амаа хаагаад байгаа һаа, иудейнүүдые абарха арга ондоо газарһаа ерэхэ. Харин шинии гал гуламта үгы хэгдэхэ. Тиигээдшье иимэ сагта хэрэгтэй болохо гэжэ шинии хаанай ордондо орожо, хатан болоһон ушар байгаа юм аалам, хэн мэдэхэб.
Муу һанаатай хүн хэрэлдээ үүсхэдэг, хоб тараагша хүн нүхэдые һалгаадаг.
Дан олон нүхэд һүйдхэлдэ асаржа магад. Зарим ушарта анда нүхэр аха дүүһээ үлүү байдаг.
Тэнэг хүбүүн эсэгын ядарал зоболон. Яршаг хэрүүлшэ эхэнэр оройн хушалтада гараһан нүхэндэ адли.
Ядуу хүниие аха дүүнэрыншье үзэн ядахадань, хани нүхэдэйнь хүйтэрэн холодохонь гайхалгүй. Үгэ хэлэн шарайшалхадань, тэдэнь олдохошьегүй.
Арюудхагша ба арюудхагдаһан бүхы хүнүүд нэгэ Эсэгэтэй. Тиимэһээ Иисүүс тэдэниие аха дүүнэрни гэжэ нэрлэхэеэ эшэдэггүй.
Теэд Рүүт: – Таниие орхижо ошохыемни, бусахыемни бү баалыт даа. Юуб гэхэдэ, танай ябаха газар руу би ябахаб, танай хонохо газарта бишье хонохоб. Танай арад түмэн минии арад түмэн, танай Бурхан минии Бурхан болохо!
Ёнатаан Давидта өөртөө мэтээр дурлаһан тула Давидтай хэлсээ баталба.
Тиимэһээ тэрэ Давидта: – Минии эсэгэ Саул шамайе алахаяа һанажа байна. Тиимэһээ үглөөдэр болгоомжотой байжа, далда газарта хоргодо.
Би гаража, шинии байһан тала газарта эсэгынгээ хажууда зогсон, шам тухай эсэгэтэеэ хөөрэлдэхэб. Ямар нэгэ юумэ мэдээ һаа, би шамда дуулгахаб, – гэбэ.
Ёнатаан Давидта дуратай байһан тула тэрэниие дахин тангариглуулба. Юуб гэхэдэ, тэрэ өөртөө мэтэ Давидта угаа дуратай байгаа.
Саулай хүбүүн Ёнатаан бодожо, Хорээш руу Давидта ерээд, Бурханда этигэлыень бүри шанга болгобо.