27 Эзэнһээ бэшэрэл амидаралай ундарал, тэрэ үхэлһөө зайлуулдаг.
Тэдэнэй хэлээшэнь бүхы газар дэлхэйгээр тараа, тэдэнэй үгэнүүдынь газар дэлхэйн заха хизаар хүрөө. Тэндэ Бурхан наранда гэжэ майхан табяа.
Эзэнһээ бэшэрэлгэ ами наһа утадхадаг, хара һанаатанай он жэлнүүд богони болодог.
Сэсэн хүнэй һургаал ами оруулдаг, үхэлэй зангаһаа холодуулдаг.
Эзэнһээ бэшэрэл найдамтай хамгаалал, шинии ба үри хүүгэдэйш хорохо газар болодог.
Түмэн арад хаанай һүр хүсэн, үсөөн арад ноёной мүхэлгэ.
Эзэнһээ бэшэрэл ами наһа үршөөдэг: хүн муу юумэнһээ айнгүй амгалан унтадаг.
Худалша хуурмаг хүнэй замда үүргэнэ ба занга байха. Ами наһаа сэгнэдэг хүн тэрэ бүгэдэһөө зайлаха гэжэ оролдодог.
Үхэлһөө үлүү гашуун зүйл эхэнэр гэжэ олобоб: эмэ хүнэй зүрхэн занга, гарынь гэнжэ, Бурханда хэрэгтэй амитан тэрээнһээ зайлаха, харин нүгэлтэн тэрээндэ баригдаха.
Тэрэ танай ажабайдалда найдамтай аршалалта болохо. Үршөөдэг эрдэни зэндэмэнинь – мэргэн ухаан, эрдэм мэдэсэ, Өөрһөөнь түбэгшөөлгэ.
Намда тэрэ хэлэбэ: – Бүтэбэ! Би Альфа, Омега гээшэб, Түрүүшынхинь, Һүүлшынхинь гээшэб. Ундаа хүрэһэн хүндэ амидаралай булагай уһанһаа миинтэ уулгахаб.