1 Эзэн! Бидэнтэй юу болоһые һаныт! Маанадай доромжологдоһониие харыт, үзыт!
Тэдэнэр иигэжэ харюусаба: – Баряанһаа амиды бусаашад тэрэ газарта аргагүй хүшэр хүндэ байдалда, ехэ доромжолго доро байна. Иерусалим һандаргагданхай, үүдэнүүдынь галдагданхай.
Гэбэшье Өөрын богоол Моисейдэ иигэжэ айладаһанаа һаныт: «Хэрбэеэ таанадай урбабал, Би таанадые арадуудай хоорондо сасан тараахаб.
– Манай Бурхан, шагныт! Тэдэнэр маниие газаашалжа байнал. Эдэнэй шоодбори өөһэдынь толгой дээрэ буулгыт: тэдэнэр богоолшолуулан, хариин газарта шоодборилуулаг лэ.
Бодожо үзэгты: ами наһамни һалхин мэтэ агшан зуурын хэрэг болоно. Энэ хорбоо юртэмсэдэ жаргал гэжэ минии нюдэн үзэхэгүй.
Тэрэ мүшэрөө далай хүрэтэр, һалаагаа мүрэн хүрэтэр һунган татаа.
Бурхан! Маанадые һөөргэнь бусаагыт! Нюуртнай гэрэлтэг, бидэ абарагдахабди!
Иерусалим, шинии хананууд дээрэ Би харуулшадые табибаб. Тэдэ үдэр, һүнигүй зальбарал уншажа, дуугаа хуряахагүй. Тэдэ Эзэндэ найдуулганууд тушаань һануулдаг байха, хэзээдэшье дуугаа таһалдуулхагүй.
Тиихэдэнь би: – Эзэн, Та бүхы юумэ мэдэнэт. Намайе ой ухаандаа оруулжа, һанаагаа нам тушаа табижа, хойноһоомни мүрдэн ябагшадһаа минии түлөө үһөөгөө абыт! Намайе алатарынь дайсадтамни тэсэбэри тэбшээ үзүүлжэ бү байгыт. Танай түлөө минии доромжолуулагдадагые Та мэдэнэт.
Таанад хэлэхэдээ, «бидэ доромжолуулагдаабди, эшээбди, ямаршье хүсэгүй байнабди, юуб гэхэдэ, хариин зон Эзэнэй Һүмэдэ нангин газарнуудые бузарлаа» гэнэт.
Бүхы арад түмэниинь эдеэ хоол бэдэржэ ёолоно, ами наһаяа абархын тула эдеэнэй түлөө юушье үгэхөөр бэлэн. «Эзэн, минии доройтоһониие харыт!» гэжэ Иерусалим хэлэнэ.
Эзэн, харыт, би ехэ зобожо байнаб, умаймни хабданхай, зүрхэмни хүмэринхэй. Эдэ бүгэдэ Танай урдаһаа минии эсэргүүсэһэнэй түлөө болоо. Гудамжада һэлмэ үхибүүдым сабшана, гэртэ үхэл амадан хүлеэнэ.
Хормойнь муухай юумэндэ зуурагданхай. Тэрэ ерээдүй тухайгаа бодоогүй, тиимэһээ гэнтэ доройтон унаа. Хэншье тэрэниие һатааруулхагүй! «Эзэн! Минии гай зоболон анхарыт! Дайсадай угаа баярлажа байһые!»
Харгыгаар үнгэржэ ябаашад шамайе хаража, гараараа занган, эшхэржэ, толгойгоо һэжэржэ, «Угаа һайхан хото, дэлхэйн баяр баясхалан гэжэ нэрлэдэг хото энэ гээшэ гү?!» гэжэ Иерусалим тушаа хэлэхэ.
Эзэн, нам руу хараагаа шэглүүлыт, харыт! Бэшэ хэндэ иимэ хэрзэгыгээр хандаа бэлэйт?! Эхэнүүд тэжээһэн хүүгэдээ эдижэ байна! Танай нангин үргөө соо санаартад, лүндэншэд алуулна!
Минии зобожо, тулижа байһые һаныт! Бог шорой, гашуун һүлһэн – минии хубита.
Эзэнэй огторгойһоо харатар, анхартар иигэжэл байха.
Намайе шоо үзэжэ байхыень, намтай юу хэхэеэ һанаһыень Та харанат.
Эзэн! Тан тухай мэдээ дуулаад, би һүрдэн айжа байнам. Эзэн! Манай энэ үе сагта гайхамшагта хэрэгүүдээ бүтээгыт! Уур хилэнтэй байгаа сагтаа үршөөл тухайгаа бү мартыт!
Тиигээд Иисүүстэ хандажа: – Иисүүс аа, Та Хаан шэрээдээ һуухадаа намайе һанажа байгаарайт, – гэжэ тэрэ хэлэбэ.