17 Тиигээд тэдэ шам тушаа иимэ гашуудалай дуу дуулаха: Далайн хажууда оршоһон суутай мантан хото һалаа, һандараа! Хотын ажаһуугшад бүхы эрье зонхилон, бусад зониие айлган һүрдөөн байгаа бэлэйл.
Израилиин бахархал! Ши дайсанайнгаа урда һүгэдэн сухарингүй алуулбаш! Эгээл эрэлхэг зоригтойшуулнай алдалан унаба!
Үүрэй солбон, үүрэй толоной хүбүүн ши огторгойһоо унааш! Урдань арадуудые дарлажа байгша ши газар руу хаягдан унабаш!
Сидоон, эшхэбтэр бузар байдалда ороош! Далай ба тэнгисэй ехэ уудам таанадһаа арсана: «Бидэ ямаршье үхи хүүгэдые түрөөгүйбди, хүбүү, басага хүмүүжүүлэн ехэ болгоошьегүйбди».
Наймаашадынь ударидагшад, худалдаашадынь дэлхэйгээр мэдээжэ зон. Хаашуулые хан шэрээдэ заларуулагша энэ Тиир хотын урдаһаа хэн энээниие түсэблөө гээшэб?
Моһааб һандаргагдаа! Хашхаралдыт! Моһааб доромжолуулагдаа. Тэрэ үндэһэ яһатанай наада энеэдэн болоо. Энэ болбол Би, Эзэн, айладхана мүн!
Вавилоон – бүхы дэлхэйе мунсадажа байһан алха, өөрөө бутаран һалаба! Тэрэ бүхы үндэһэ яһатанай айха зүйл болобо.
Эзэн: – Минии арад зон! Гашуудалай хубсаһа үмдэжэ, үнэһэн соо хүльбэрэгты. Ори ганса үхибүүгээ гээһэн мэтэ угаа гашуунаар уйлагты, юуб гэхэдэ, таанадые усадхахаяа ерэжэ байгаашад гэнтэ добтолон орохо.
Иерусалимай улад зон, үһэеэ тайража хаяад, нюсэгэн добо толгой дээрэ гашуудан уйлагты. Юуб гэхэдэ, Би, Эзэн, энэ үе удамда уурлан хилэнтэжэ, голожо, орхибоб.
Би, Ерэмияа, хэлээ һэм: «Эхэнэрнүүд, Эзэнэй үгые шагнагты! Тэрэнэй айладхал анхарагты! Басагадаа шаналан гашуудаха ёһололдо, хүн бүхэнөө – гашуудалай дуунда һургагты.
Оо, гай даа! Улад зоноор хүүен-хүнхинэн байгааша энэ хото мүнөө яагаа гансаарданги гээшэб! Үндэһэтэдые зонхилон байһан аад, мүнөө тэрэ бэлбэһэн эхэнэртэ адли болоол! Хото можонуудай хатан байһан тэрэ мүнөө богоол болоо!
Эзэн намда иигэжэ айладхаа:
Мүшэрһөөнь гал гаража, гэшүүһэдынь, жэмэсынь дууһан шатаба. Иигэжэ хүдэр гэшүүһэд, мүн тиихэдэ хаанай баягшье бэшэ байхаа болёо һэн.
Энэ болбол таанадта һэргылэлтэ мүн. Хариин улас түрэнүүдэй эхэнэрнүүд Египедэй улад зоной хосорһондо гашуудан, дуун болгон тэрэнээ дуулаха. Энэ хадаа Би, Эзэн Бурхан, айладхана мүн!
– Хүнэй үри Эзэкээл! Египедэй хаан фараон тушаа халаглан, Минии иимэ үгэнүүдые тэрээндэ дамжуула: Залуу арсаландал дэлхэй дээгүүр хаа-хаанагүй хэсэн ябанаш, теэд арсаланшье бэшэ, хүлөөрөө уһа булангиртуулжа байһан голой крокодил гээшэ аабзаш!
Амиды мэндэ байхадаа тэдэ дэлхэйн арадуудые угаа һүрдөөдэг бэлэй. Мүнөө хуурсагуудынь үхэлэй ороной эгээл доодо газарта табяатай, тэдэ бүгэдэ дайн дажарта алдалан унаа бэлэйл.
Дайн дажарай зэр зэбсэгтэйнь хамта, тэрэ тоодо һэлмыень толгой доронь хэжэ, хүдөөлүүлһэн баатарнуудтал адляар тэдэниие хүдөөлүүлөө бэшэ. Харин тэдэ баатарнууд дайсадаа угаа ехээр һүрдөөгшэ бэлэйл.
Үргүүлхэ туйлдаа хүрэһэн адагуусанай шэмхэхэ ногоон үгы болобо. Хонин хоол олохо шадалгүй хосоржо байна.
Һүниндөө хулгай хэгшэд, дээрмэшэд шамда орожо ерэбэл, хэрэгтэйл юумэеэ дураараа шамһаа абан ошохо бэшэ гү? Уһан жэмэс суглуулагшад шамда ерэбэл, нэгэ хэдышье жэмэс түүнгүй үлөөхэ бэшэ гү? Харин дайсадшни шамайе дууһан аршаад ошохол!
Тэрэ сагай ерэхэдэ, таанадтай тохёолдоһон ушарые гай тодхорой жэшээ болгон зон хөөрэлдэжэ, иимэ гашуудалтай дуу дуулахал: «Бидэ дууһан усадхагдаабди! Манай газар дайда урбагшадта үгтэбэл! Маанадта һөөргөө бусахаа болёол!»
Аюулгүй оршогшо, баяр зугаатай байгша, «бил гээшэб, намһаа ондоо һайхан хото байхагүй» гэжэ досоогоо бардамлажа байгааша хото иимэ болохо! Ан арьяатанай байра, һандаралай үүр тэрэл! Хажуугаарнь үнгэрөөшэ хүн бүхэн шоо үзэн, гараараа занган гараха.
тиигээд хилэ Рамаа тээшэ бусажа, Тиир гэдэг бэхилэгдэһэн хото хүрэнэ, Хосаа тээшэ годиржо, далай шадар, Ахзииб гэдэг газарта дууһана;