22 Тиихэдэ таанад минии мүнөө хэжэ байгааша юумэ хэхэт: нюураа бүглэхэгүйт, хахасалгын хоол барихагүйт.
Үлэһэн нэгэниинь үбшэндэ нэрбэгдэнэ. Бэлбэһэн эхэнэрынь уйлахашье шадалгүй болохо, ээлжээгээр хүүгэдынь үхэжэ эхилхэ.
Азаргануудай гүйлдэхэ түбэрөө, дайшалхы тэргэнүүдэй дүржэгэнөө, сахаригуудайнь хонгироо тэдэ дуулаха. Эсэгэнэр хүүгэдүүд руугаа эрьежэ харахагүй, юуб гэбэл, юушье хэжэ шадахагүй болоно бшуу.
Таанарай хүсэ шадалай бахархал, нюдэнэйтнай хужар, сэдьхэлэйтнай сэсэг болохо нангин үргөөе Тэрэ үгы хэхэеэ байна. Иерусалимда үлөөшэ үхи хүүгэдтнай һэлмээр усадхагдаха.
Гашуудалай тэмдэг болгон, толгой, хүл нюсэгэн ябахагүйт, гасалан уйлахагүйт. Нүгэлэйнгөө түлөө таанад гэмшэн, һанаа алдан ябахат.
Тэрэ яра шархатай һэлхэ үбшэнтэн хахарһан хангирһан хубсаһа үмдөөд, тархи нюсэгэн, аман хүрэтэрөө нюураа хаагаад: «Бузартайб! Бузартайб!» – гэжэ хашхарха ёһотой.