23 Теэд Та, Эзэн, намайе алахаяа һанаһыень мэдэнэт. Гэм бурууень бү хүлисыт, нүгэлыень бү мартыт. Тэдэ Танай урда хүмэрин унаха болтогой. Уурлан хилэнтэһэн сагтаа тэдээнтэй юушье хэхэ – Танай дуран.
Аманһаань гараһан үгэнүүд – хорон муу болон худал, Тэрэ сэсэн ухаан болон һайн үйлэ хэрэгүүд руу эрмэлзэдэггүй.
Зүрхэмни Тандаал үнэн сэхэ, зүрхэмни Тандаал үнэн сэхэ. Дуу дуулахаб, магтаал татахаб!
Хэсүү юумэн юун гээшэб гэжэ арад түмэндөө харуулаат, гай зоболониие зондоо дүүрэн амасуулаат.
Бурханай хэһээлтын үдэр таанад яахабта? Таанад дээрэ алас холоһоо гай тодхор Тэрэнэй асархада, яаха болонот? Хэнһээ туһаламжа эрин гүйхэбта? Баялигаа хаана нюухабта?
Хүн бүхэниинь иигэжэ доройтожо, нэрээ гутаана, Та тэдэниие хүлисэхэгүйт.
Би Анатоодой зониие хэһээхэ сагаа тодорхойлооб. Тэрэ сагай ерэхэдэ, хэнииньшье амиды мэндэ үлэхэгүй.
Тиихэдэнь би: – Эзэн, Та бүхы юумэ мэдэнэт. Намайе ой ухаандаа оруулжа, һанаагаа нам тушаа табижа, хойноһоомни мүрдэн ябагшадһаа минии түлөө үһөөгөө абыт! Намайе алатарынь дайсадтамни тэсэбэри тэбшээ үзүүлжэ бү байгыт. Танай түлөө минии доромжолуулагдадагые Та мэдэнэт.
Хойноһоом мүрдэгшэдэй нэрыень хухалыт, харин намайе дүмөөрэйт, Эзэмни. Тэдэниие һүрдөөн айлгыт, харин намайе бү һүрдөөгыт. Тэдээндэ гай зоболон асаржа, тэһэ биса сохиит!
Минии үршөөһэн газар нютагые таанад өөрынгөө мууһаа боложо гээхэт. Мэдэхэ-танихагүй нютагтатнай Би таанадые дайсадтатнай богоол болгон үгэхэб. Юуб гэхэдэ, таанад Намайе угаа сухалдуулаат, уур хилэмни гал мэтэ бушаганаа, хэтэ мүнхэдөө тэрэ носохол!
Байһаар улад зон иигэжэ хэлсэбэ: «Ерэмияагай урдаһаа хамтарая! Маанадта хуули ёһо зааха санаартад, зүбшэл үгэхэ сэсэн мэргэшүүл, лүндэншэд хододоо байхал. Тэрэниие улаан хэлээрээ даража, хардая, хэлээшыень анхархаяа болие!»
Тиигээд санаартад болон лүндэншэд түшэмэлнүүдтэ болон бүхы зондо хандан: – Энэ хүн үхэхэ ёһотой! Юуб гэхэдэ, тэрэ манай хотын урдаһаа лүндэн табижа байна. Энээниие таанад өөһэдөө һайн дуулаһан байна гээшэт, – гэжэ хэлэбэ.
дамжуулан хэлэхэ тухай Эзэнэй захирһан бүхы үгэнүүдые минии хэлэжэ дүүргэхэдэ, тэдэ намайе барижа: – Ши үхэхэ ёһотойш!
Тэдэ намда уурлажа, намайе сохёод, бэшээшэ Ёнатаанай шорон болоһон гэртэ хааба.
Тиихэдэм түшэмэлнүүд хаанда ошожо, «Энэ хүн саазалуулагдаха ёһотой. Элдэб юумэ хэлэжэ, тэрэ сэрэгшэдэй зориг мохооно, һүр һүлдыень дарана. Хотын бүхы зондошье тэрэ иимэ юумэ хэлэнэл. Арад зондо туһа бэшэ, тушаа хэнэ гээшэ», – гэжэ дуулгаба.
Тэдэ өөһэдынгөө үйлэдэһэн бузар муу муухайһаа эшэнэ гү? Үгы, огто эшэнэгүй. Улайхаяашье тэдэ мэдэхэгүй ха. Тиимэһээ бултандал адли тэдэ хэһээгдэхэ. Улад зониие шүүбэрилхэеэ ерэхэдээ, Би тэдэниие газар руу шабхадан унагаахаб! Энэ болбол Би, Эзэн, айладхана мүн!
«Тиимэһээ Би энэ арадта ехэ бэрхэшээлнүүдые эльгээхэб. Бэрхэшээлнүүд шулуун мэтэ зониие бүдэрүүлхэ. Эсэгэнэр үхи хүүгэдтэеэ хамта, хүршэнэр нүхэдтэеэ хамта унажа, үхэхэ!» – гэжэ тунхаглаба.
Тиимэһээ Би, Эзэн Бурхан, Өөрынгөө бушаганама уур хилэнгые үргөөгэй оршодог энэ газар дээрэ, хүн ба адагуусан дээрэ, талын модод ба газарай үрэ жэмэс дээрэ буулгахам. Гал дүлэн носожо, хэншье тэрэниие унтараажа шадахагүй.
Арад зомни, өөһэдынгөө үйлэдэһэн жэгшүүритэй юумэнһээ таанад эшэнэ гээшэ гүт? Үгы! Таанад оройдоошье эшэнэгүйт. Яажа улайдагыешье мэдэхэгүй байнат. Тиимэһээ бусад арадтай адли унан һалахат. Шүүбэрилхэ сагтам таанад һалгаагдахат! Энэ болбол Би, Эзэн, тунхаглана мүн!
Дайсадайм угаа хэрзэгые, намтай юу хэхэеэ һанаһыень Та мэдэнэт.
Намайе шоо үзэжэ байхыень, намтай юу хэхэеэ һанаһыень Та харанат.
Юундэб гэхэдэ, Нангин Бэшэг соо хэлэгдэһэн ёһоор тэрэ «Хэһээлтын үдэрнүүд» байха юм.
Харин таанад зүрюутэжэ, Бурханда хандахаяа арсанат. Тиигэжэ Тэрэнэй уур сухалаа элирүүлхэ, газар дэлхэйнхидые гэмнэн шүүбэрилхэ үдэр хүрэтэр таанад өөһэдтөө бүрил муу хэһээлтэ бэлдэжэ байнат.