14 Хэрбээ ондоо хүниие зорюута алаад, Минии үргэлэй шэрээгэй дэргэдэшье хүлисэхые гуйгаа һаань, тэрэнэй ами хороохо ёһотойш.
Иигээд Абнээрэй Хэброондо асарагдахада, Ёһааб тэрээнтэй хүнгүйгөөр хөөрэлдэхэеэ бартаанууд тээшэ абаашаад, гэдэһэ руунь хадхажа алаба. Ёһаабай дүү Асаһээлые алаһанайнгаа түлөө иигэжэ Абнээр наһа бараа бэлэй.
Санаарта Ёядаа бүлэг сэрэгүүдые ударидадаг зуутадта хандажа: – Тэрэ эмые һүмэһөө гаргажа, жагсаалай дэргэдэ асарагты! Тэрэнэй тала баригшадые алагты! – гэжэ захирба. Ёядаа тэрэ эхэнэрые һүмэ соо алажа болохогүй гэжэ һанаһан байба.
Эхэ, эсэгэеэ сохиһон алибаа хүнэй ами таһалха ёһотой.
Хүнэй шуһа урадхуулһан хэрэгтэ хамаатай хүн үхэтэрөө бодхуул ябаха. Тиимэ хүниие бү дэмжэ.
Хэрбэеэ хэн нэгэн хэнииешьеб түмэр зэбсэгээр сохижо алабал, тэрэ хүн алууршанда тоологдожо, толгойн саазада хүртэхэ ёһотой.
Минии таанадта хэлэхэдэм, үгыем дуулаагүйт, Эзэнэй захиралтада һөөргэдэжэ, үсэрхэн, уулархаг орон нютаг руу ороо һэнта.
Хэрбээ лүндэншын Эзэнэй нэрэһээ хэлэһэн зүйл болоогүй, бэелүүлэгдээгүй байбал, тэрэнь Эзэнэй айладхаһан үгэ бэшэ. Тэрэниие лүндэншын өөрын дураар хэлэһэн һэн тула таанад тэрэ лүндэншэһөө бү айгты.
«Нэгэ яһанай хүнөө нюусаар хороогшо нэгэн хараалай ехэ хараалтай!» Бүхы арад зон харюусаха: «Болтогой!»
Үнэн зүбые мэдэрһэн хойноо бидэнэй зорюута нүгэл хэжэ ороболнай нүгэлнүүдые арилгаха тахил дахин бидэндэ байхагүйл.
Илангаяа энэнь бэеынгээ харата хүсэлэнгүүдэй мэдэлдэ байдаг, Бурханай эрхэ засагые тоодоггүй хүнүүдтэ хабаатай. Тэдэ убайгүй, һэшхэлгүй хуурмаг һургагшанар огторгойншье хүсэнүүдые доромжолхоёо айдаггүй.