5 Тэрэ һаглагар модон доро хэбтэжэ, унташаба. Гэнтэ Эльгээмэл тэрээндэ хүрэжэ: – Бодожо эдеэлэ, – гэбэ.
өөрөө бүхэли үдэр алхалан, сүл губи руу ерээд, һаглагар модоной һүүдэр доро һуугаад, үхэхые хүсэн байба. Тэрэ иигэжэ хэлэбэ: – Намда хүрөөл даа. Үхэһэн хүнһөө үлүү бэшэб, тиимэһээ, Эзэн, ами наһыем абыт!
Элияагай харахада, толгойнь хажууда халуун шулуунууд дээрэ хилээмэн, амһарта соо уһан байба. Тэрэ эдеэлээд, ундалаад, дахин унташаба.
Минии бүхы бэе иигэжэ хэлэнэ: «Эзэн! Хэн Тантай адлиб? Хүсэгүйе хүсэтэйһөө, үгытэйе, ядууе дээрмэшэдһээ абараат!»
Юуб гэбэл, ямаршье шалтагаангүйгөөр тэдэ намда урьха табина, ямаршье шалтагаангүйгөөр тэдэ намда нүхэ малтана.
Тиигээд иигэжэ айладхаба: – Һүүлшын саг хугасаа соо, уур хилэнгэй үдэрнүүдтэ, эсэстэ юун болохоб гэжэ шамда харуулхам.
Иигэжэ мүргэжэ байхадамни урид үзэгдэлдөө минии харагша Габриһээл ниидэн ерэжэ, урдамни бии болобо. Энэ болбол үдэшын үргэлэй үедэ бэлэй.
Намтай хөөрэлдэгшэ тэнгэриин Эльгээмэл һөөргөө ерээд, бүхэ нойрһоо һэреэһэн мэтэ намайе дорюун болгобо.
Гэнтэ Эзэнэй Эльгээмэл бии боложо, Пётрой байһан газарта гэрэл туяа сасарба. Эльгээмэл Пётрые түлхин һэреэжэ: – Түргөөр бодо! – гэбэ. Тиихэдэ Пётрой гарһаа гэнжэнүүдынь мултаран унаба.
Тиихэдээ Эльгээмэлнүүд хэд гээшэб? Тэдэ Бурханда алба хэжэ, абарагдаха ёһотой хүнүүдтэ туһалхаар Бурханай эльгээһэн һүлдэнүүд гээшэ.
Алта мүнгэндэ шунангүй, бии юумээрээ сэдьхэл дүүрэн байгты. Ушарынь гэхэдэ, «Би шамайе хэзээшье орхихогүйб, би шамайе хэзээшье хаяхагүйб», – гэжэ Бурхан айладаа.