22 Абнээр дахин Асаһээлдэ: – Намһаа һала! Үгы һааш, шамайе алаха ёһотой болохоб. Тиигэбэл, би яажа шинии аха Ёһаабай урдаһаа харахабиб? – гэбэ.
Абнээр: – Намайе намнахаа боли! Баруун гү, али зүүн тээшээ эрьежэ, залуу нэгые барижа, тэрэнэй зэр зэбсэгые өөртөө аба, – гээ бэлэй. Теэд Асаһээл тэрээнһээ һалаха һандахагүй байба.
Иигээд Абнээрэй Хэброондо асарагдахада, Ёһааб тэрээнтэй хүнгүйгөөр хөөрэлдэхэеэ бартаанууд тээшэ абаашаад, гэдэһэ руунь хадхажа алаба. Ёһаабай дүү Асаһээлые алаһанайнгаа түлөө иигэжэ Абнээр наһа бараа бэлэй.
Хүжүүндээ найраад, зэмэлэл шагнадаггүй хүн нэгэ үдэр гэнтэ бусалтагүй унана.
Байһан бүхы юумэн нэрэтэй, хүн гээшэ ямар бэ гэжэ баһал мэдээжэ. Өөрһөө үлүү хүсэтэнтэй хүн яажа арсалдажа тэнсэхэб?
Саул Михаалда хэлэбэ: – Юундэ ши намайе иигэжэ мэхэлжэ, дайсаниием табижа, тэрьедүүлбэш? Михаал Саулда хэлэбэ: – Тэрэ «намайе таби. Үгы һаашни, би шамайе алахаб» гэжэ хэлээ.