4 Нэгэтэ баян хүнэйдэ аяншан ерэбэ. Тиихэдэнь тэрэ тэрээндэ эдеэ бэлдэхэдээ, өөрынгөө хони гү, али үхэр гаргахаяа харамнажа, ядуу хүнэй хурьга гаргажа, ерэһэн хүндэ эдеэ бэлдээ.
Харин үгытэйнь худалдан абажа тэжээһэн нэгэ бишыхан хурьганһаа бэшэ юушьегүй һэн ха. Хурьган тэрээнэйдэ үхибүүдтэйнь хамта үдэжэ, эдиһэн юумыень эдижэ, аягаһаань уужа, үбэртэнь унтажа, юрэдөө, тэрэ хүн өөрынгөө үхиндэл адляар тэрэниие һанадаг байгаа.
Тиихэдэнь Давид тэрэ хүндэ ехэ уурлажа, Натаанда хэлэбэ: – Эзэнэй урда тангаригланаб, энээние хэһэн хүн үхэхэ ёһотой!
Харин хүн бүхэн өөрынгөө нүгэлтэ хүсэлэнгүүдтэ хүтэлүүлэн, альбандань орон, хорхойтуулгада абтадаг.
Үбгэжөөл хотын талмай дээрэ һууһан тэрэ левидые хараад: – Ши хайшаа зорибош? Ши хаанаһаа ябанаш? – гэжэ асууба.