16 Элии Самуилые дуудаба: – Минии хүбүүн, Самуил! Самуил харюу үгэбэ: – Би эндэ байнаб.
Тиигээд Эльгээмэлэй намайе тэрэ зүүдэндэмни «Яков!» гэжэ ооглоходо, би «Эндэ байнаб» гэжэ харюусааб.
Тиигээд Израиль Иосифтоо хэлэбэ: – Аханаршни Шэхээмэй хажуугаар малаа адуулжа байна хаш. Би шамайе тиишэнь эльгээхэм. – Зай, – гэжэ Иосиф зүбшөөбэ.
Бооһаз Рүүдтэ иигэжэ хэлэбэ: – Басагамни, шагна. Хаягдаһан хоолос түүхэеэ ондоо таряалан руу бү ошо, эндэһээ бү холодо, минии шэбэгшэ эхэнэрнүүдтэй хамта үлэ.
Мүнөө таанарта хаан алба хэжэ ябана. Харин би үбгэрөөб, үһэмни сайгаа. Минии хүбүүд таанартай хамта байна. Би эдир наһанһаа хойшо энэ үдэр хүрэтэр таанадта алба хэжэ ябааб.
Иигээд Самуил үглөө болотор хэбтэбэ. Удаань Эзэнэй үргөөгэй үүдэнүүдые тэрэ нээбэ. Самуил энэ үзэгдэлые Элиидэ хэлэхэеэ айжа байгаа.
– Эзэн шамда юун гэжэ айладхааб? Намһаа бү нюу. Шамда айладхаһан үгэһөө гансыеньшье намһаа нюугаа һаашни, Бурхан ехээр хэһээхэ, – гэжэ Элии хэлэбэ.