18 Тэрэ үшөө: – Юундэ минии эзэн өөрынгөө богоолой хойноһоо мүрдэн ябана бэ? Би юу хээбиб? Ямар муу юумэн намда байнаб?
Танай зүб шударга агууехэ хада ууланууд мэтэ, Танай үнэн шиидхэбэринүүд гүнзэгы далай мэтэ. Эзэн, Та хүн болон амитадые абаран байнат.
Намда «Ха, ха!» гэгшэд эшхэбтэр байдалда орон, буруу хараг!
Тиигээд Цэдэкиия хаанһаа би асуугаа һэм: – Ямар гэм зэмэ би танай болон түшэмэлнүүдэйтнай урдаһаа хэһэндээ түрмэ шорондо баригдана гээшэбиб?
– Эсэгынгээ хүсөөр Би таанарта ехэ олон һайн юумэнүүдые харуулааб. Тэдэ юумэнүүдэймни алинайнь түлөө Намайе шулуудажа алаха һанаатайт? – гэжэ Иисүүс һураба.
– Хэрбээ али-нэгэн буруу юумэ Минии хэлээ һаа, ямар юумэниинь бурууб гэжэ Намда хэлыш. Хэрбээ үнэн зүб юумэ хэлээ һаамни, ши Намайе юундэ сохибош, – гэбэ Иисүүс.
Нүгэл хээ гэжэ Намайе таанарай хэнтнай гэршэлэн харуулжа шадахаб? Минии үнэн зүб юумэ хэлэхэдэ, таанар юундэ Намда этигэнэгүйбта?
Харин Давид: – Би юу хээ юмбиб? Һуража болохогүй юм гү? – гэбэ.
Давид Рамаагай Найһоодһоо зугадан, Ёнатаанда ерэжэ: – Би юу хээ юмбиб? Ямар гэм зэмэтэйбиб? Би танай эсэгэдэ ямар нүгэл хээд, тэрэ минии ами наһа таһалдуулхаяа бэдэрнэб? – гэбэ.
Давидшье энээнэй удаа бодожо, агы нүхэнһөө гаража, Саулай хойноһоо дуудан: – Минии эзэн хаан! – гэбэ. Саулай эрьежэ харахада, Давид нюураа газардан мүргэбэ.