41 Зараса хүбүүнэй ябахада, Давид урда зүгһөө гаража ерэн, нюураараа газар шаан унажа, гурба удаа һүгэдэн мүргэбэ. Тэдэ бэе бэеэ таалажа, хамтадаа уйлалдаба. Давид үлүү ехээр уйлаа бэлэй.
Яковай сэдьхэл баяраар дэбэржэ, тэрэ Рахээлые таалаад, бэеэ барижа ядан уйлаба.
Дүү басаганайнгаа хүбүүнэй ерэһэн тухай Лаваан дууламсаараа урдаһаань гүйн ошожо, тэбэрин-таалан, гэртээ абаашаба. Яковай тэрээндэ өөр тухайгаа хөөрэхэдэнь,
Зүгөөр Эсаав тэрээндэ гүйжэ ерээд, шангаар тэбэрин, үбсүүндээ хашаба, таалаба, тиигээд хоюулаа бархирбад.
Тэрэ үедэ Египедэй ахалагша түшэмэл ноён байһан Иосиф лэ бүхы арад зондо орооһо худалдаха эрхэтэй байгаа. Аха дүүнэр тэрээндэ ерэжэ, урдань мүргэн ёһолбо.
Тиихэдэнь тэдэ дахин урдань үбдэг дээрээ һүгэдэн мүргэжэ, иигэжэ харюусаба: – Танай богоол болохо эсэгымнай бэе һайн.
Һүүлээрнь бархиран байжа, Иосиф бэшэ аха дүүнэрээ тэбэрин таалаба. Энээнэй һүүлээр лэ аха дүүнэрынь хөөрэлдэхэ һэдэбтэй болобо.
Гурбадахи үдэрынь нэгэ хүн Саулай хотон хүреэнһөө хүрэжэ ерээ һэн. Тэрэнэй хубсаһан гай гашуудалһаа боложо уригданхай, толгойнь тооһо шоройдо дарагданхай. Тэрэ Давидта дүтэлөөд, газарта унан, һунажа мүргэбэ.
Ёнатаан, ахамни! Тан тушаа зобон шаналжа байнаб. Та намда угаа хайратай байгаат. Танай хайра дуран намда хэды гайхалтай һайхан, бүһэгүй хүнэй дуранһаа үлүү дээрэ бэлэйл.
Тэкооһагай эхэнэр хаанда ошожо, һүгэдэн газарта унажа, иигэжэ хандаба: – Туһалжа хайрлыт, Үндэр түрэлтэ хаан!
Иигэжэ Давид болон тэрэнэй бүхы сэрэг Иордан гол гаталба. Хаан Барзиллай гэгшые таалажа, юрөөбэ. Тиигээд Барзиллай гэр руугаа бусаа һэн.
Саулай аша, Ёнатаанай хүбүүн Мэпибоошэт Давидта ерэжэ, газарта унан мүргэбэ. Давид тэрээндэ хандаба: – Мэпибоошэт! – Танай богоол би эндэ байнаб, – гэбэ тэрэ.
Бат-Шээбэ хаанда доро дохин мүргэбэ. Хаан: – Шамда юун хэрэгтэйб? – гэжэ асууба.
Тэрэнэй ерэһые хаанда дуулгаба. Натаан хаанай урда ерэжэ, доро дохин мүргэбэ.
Тиихэдэнь Бат-Шээбэ газар хүрэтэр доро дохижо: – Минии эзэн Давид хаан, та мүнхэ наһа наһалхатнай болтогой! – гэжэ хэлэбэ.
Булта айхабтар ехээр уйлалдан, Павелые тэбэрижэ таалабад.
Самуил һабатай оливын тоһо абажа, Саулай толгой дээрэ адхаад, тэрэниие таалаад хэлэбэ: – Эзэн Өөрын угай баялигай захирагша болгон, шамда тоһо түрхин ёһолно.
Ёнатаан Давидта өөртөө мэтээр дурлаһан тула Давидтай хэлсээ баталба.
Ёнатаан өөрынгөө зэбсэгые хүбүүндэ үгэжэ: – Энээниие хото руу абааша, яба, – гэжэ хэлэбэ.
Давидшье энээнэй удаа бодожо, агы нүхэнһөө гаража, Саулай хойноһоо дуудан: – Минии эзэн хаан! – гэбэ. Саулай эрьежэ харахада, Давид нюураа газардан мүргэбэ.
Абигааһил Давидые харамсаараа яаралтай элжэгэнһээ буужа, Давидай урда унан мүргэбэ.