49 Давид гараа сумаада хэжэ, нэгэ шулуу абаад, дүүгүүрээр дүүгүүрдээд буудахадаа, пилишт хүнэй сохо онобо. Шулуун сохо руунь зоогдон орожо, тэрэ нюураараа газар шаажа унаба.
Араамай нэгэ сэрэгшэ һурша номоор харбахадаа, өөрөөшье ойлгоногүй Израилиин хааниие хуягайнь забһарай нүхэ оножо шархатуулба. Тэрэ дайшалхы тэргын жолоо баригшада: – Эрьеэрэй, байлдаанһаа намайе гарга. Би шархатааб, – гэбэ.
Еһүү һурша номоо татажа харбахадаа, Ёраамай хоёр далын хоорондо тудаба. Тэрэнэй харбаһан годлиин үзүүр Ёраамай зүрхэндэ шаагдаба. Тэрэ өөрынгөө дайшалхы тэргэ дээрэ унаба.
Пилишт хүнэй бодожо, Давидтай тулалдахаар урдаһаань дүтэлжэ байхадань, Давид тэрэнэй урдаһаа тулалдаанай газар руу түргэн гүйбэ.
Иигэжэ Давид һэлмэгүй, гансал дүүгүүр болон нэгэ шулуугаар пилишт хүниие илаба.
Тэрэ ами наһаяа хайрлангүй пилишт Голиафые усадхажа, Эзэн бүхы Израильда агууехэ абарал буулгаа. Та тэрэниие хараад, баясаа бэлэйт. Теэд юундэ ямаршье шалтагаангүйгөөр Давидые алажа, гэмгүй хүнэй шуһанай нүгэл үйлэдэхэ гэжэ байнабта? – гэбэ.