17 Самуил: – Ши өөрыгөө бишыханаар хэды һанажа байбашье, Израилиин обогуудай ударидагша болоо бэшэ гүш? Эзэн шамайе Израилиин хаан болгожо, тоһолоо бэлэй.
Эпрааимай обогой зоной үгэ хэлэхэдэ, бусад обогуудай улад зон шэшэрэлдэн айжа байдаг бэлэй. Эпрааимайхид бусадта хүндэтэй һэн. Теэд тэдэ Баалда шүтэжэ, нүгэл үйлэдэжэ, хосоржо байна.
Энэ үхибүүндэ адли хэн номгон даруу болоноб, тэрэ Огторгойн хаан орондо үлэмжэ ехэнь гээшэ.
Гидоон Тэрээндэ иигэжэ харюусаба: – Эзэмни! Би израильшуудые яагаад абархабиб? Минии гэр бүлэ Мэнашшээгэй обог соо эгээ үгытэйнь лэ. Би өөрынгөө эсэгын гэр бүлэ соо эгээл одхониинь гээшэб.
Самуил һабатай оливын тоһо абажа, Саулай толгой дээрэ адхаад, тэрэниие таалаад хэлэбэ: – Эзэн Өөрын угай баялигай захирагша болгон, шамда тоһо түрхин ёһолно.
Тиимэһээ зон Эзэнһээ: – Тэрэ эндэ ерэхэ гү? – гэжэ асууба. Эзэн айладаба: – Харагты, тэрэ ашаан соо хоргодоод байна.
Самуил Саулда: – Хүрөө, болоо! Энэ һүни Эзэнэй намда юун гэжэ айладхаһые шамда дуулгахамни, – гэбэ. Саул тэрээндэ: – Хэлэгты, – гээ ха.
Саул: – Би Израилиин обогууд сооһоо хамагай багань болохо Бэньямиин обогой хүбүүн гээшэб. Минии эсэгын бүлэ тэрэ обогой бүхы гэр бүлэнүүд сооһоо эгээл багань бэшэ юм аал? Та юу хэлэнэбта? – гээ һэн.