Drottinn, ég hef heyrt orðstír þinn, mér stafar ógn af afrekum þínum. Endurtaktu þau nú á þessum árum, já, opinberaðu þau á þessum árum. Minnstu miskunnar í reiði þinni.
Þú veist það, Drottinn, minnstu mín og taktu mig að þér. Hefndu mín á þeim sem ofsækja mig. Sviptu mér ekki í burtu vegna langlundargeðs þíns, játaðu að ég þoli smán þín vegna.
Sjá, Drottinn, og hygg að hvern þú hefur leikið þannig. Eiga konur að eta afkvæmi sín, börnin sem þær bera á örmum? Á að myrða presta og spámenn í helgidómi Drottins?
Sjá, Drottinn, ég er í nauðum stödd og ólga hið innra. Hjartað berst í brjósti mér því að ég var svo uppreisnargjörn. Úti fyrir sviptir sverðið mig börnum, inni ríkir dauðinn.
Þeir svöruðu: „Þeir sem eftir eru af þeim sem fluttir voru í útlegð lifa í skattlandinu í mestu eymd og niðurlægingu. Borgarmúrar Jerúsalem hafa verið rofnir og borgarhliðin brennd í eldi.“
Vér höfum verið niðurlægðir, höfum þurft að heyra háðsyrði. Andlit vor roðnuðu af smán því að framandi menn ruddust inn í hinar helgu vistarverur í húsi Drottins.
Saurugleiki hennar loðir við klæðafald hennar, hún leiddi ekki hugann að því sem hennar beið. Hún féll undradjúpt, enginn varð til að hugga hana. Lít, Drottinn, á eymd mína því að óvinirnir hrósa sigri.
Allur lýður hennar andvarpar, leitar sér viðurværis, lætur dýrgripi sína fyrir matbjörg til þess að draga fram lífið. Sjá þú, Drottinn, og lít á hversu ég er fyrirlitin.