बडणे दीकर दोनो जो बडूणा दिया, कने बडणे दे बेले मैं बडणे बालयां ने बोलणा है, कि पेहले जंगली दांणे दे बूटयां जो बटोली करी फूंकणे तांई गढियां बन्नी लियां, कने कणका जो मेरे खेतरे च गठेरा।
उदा सूप्प उदे हथे च है, कने उनी अपणी कणक गांणे बाली जगा ढंगे ने साफ करणी, कने कणक पेड़ुआं च गठेरी रखणी, पर भूऐ जो उसा अग्गी च फुकणा जड़ी कदी बुझदी ही नी।”
इक दिन जालू यीशु गलील झिला दे बखे-बखे चलया था, तां दो मछवारे भाईयां जो झिला च जाल पांदे दिखया, उना चे इक शमौन था जिसयो पतरस बोलदे न कने उदा भाई अन्द्रियास था।