फसह दे त्योहरे ला पेहले जालू यीशुऐ जाणी लिया, की मेरा सै बकत आई गिया है की मैं संसारे जो छडी करी अपणे पिता परमेश्वर बाल बापस चली जां, यीशु अपणे चेलयां सोगी हमेशा प्यार करदा रिया, जड़े संसार च यीशुऐ सोगी थे, जदिया प्यार सै करदा था, आखरी दीकर सियुदा ही प्यार रखदा रिया।
शमौन पतरसे उसयो बोलया, “प्रभु जी, तू कुथु जांणा है?” यीशुऐ जबाब दिता, जिथू मैं जांणा है, ओथु तू मेरे पिच्छे नी आई सकदा? पर बादे च तुसां मेरे पिच्छे ओणा।
दिखा, सै बकत ओंणा है बस आई रिया है की तुसां सारयां बख-बख होईकरी अपणे-अपणे रस्ते जाणा है, कने मिंजो किल्ला छडी देणा है, तमी मैं किल्ला नी क्योंकि मेरा पिता परमेश्वर मेरे सोगी है।
पाप करणे दियां इच्छां साड़े बाल जरुर ओंदियां न, पर परमेश्वर भरोसे दे लायक है; क्योंकि सै तुसां जो कदी एसियां परखा च नी पोणा दिन्दा, जिसदा तुसां सामणा नी करी सकदे, पर इदे बजाए उनी तुसां जो शक्ति देणी, जिसदी तुसां जो जरूरत है, ताकि तुसां पापां ला बची सकन।
कने उनी मिंजो ने बोलया, “मेरा अनुग्रह तेरे तांई काफी है; क्योंकि मेरी शक्ति कमजोरिया च सिद्ध होंदी है।” इस तांई मैं बड़िया खुशिया ने अपणियां कमजोरियां पर घमंड करणा है, ताकि मसीह दी शक्ति मिंजो मिलदी रे।