उस बेले यीशु चेलयां जो दसणा लगा, “मिंजो जरूरी है कि मैं यरूशलेम जां, कने यहूदी अगुवे, बड्डे याजकां, कने यहूदी व्यवस्था जो सिखाणे बालयां दे हथां ला मते दुख झेलें, कने सै मिंजो मारी देन, कने फिरी मैं तिन्ना रोजां बाद मरयां चे जिन्दा होई जां।”
तालू यीशुऐ उना ने बोलया, “तुसां सारयां ही अज राती अपणे भरोसे ला भटकी जाणा है; क्योंकि पबित्र शास्त्र च लिखया है कि मैं पुहाल मारी देणा है; कने झुंडे दियां भेडां तितर-बितर होई जाणा।”
फिरी यीशुऐ उना ने बोलया, “ऐ मेरियां सै गल्लां न, जड़ियां मैं तुहाड़े सोगी रेईकरी तुहांजो ने बोलियां थियां, की जरूरी हे, की जितणियां गल्लां मूसा दिया व्यवस्था कने परमेश्वरे दा संदेश देणेबालयां कने भजना दियां कताबां च मेरे बारे च लिखिंयां न, सै सारियां सच्च साबित होन।”
फसह दे त्योहरे ला पेहले जालू यीशुऐ जाणी लिया, की मेरा सै बकत आई गिया है की मैं संसारे जो छडी करी अपणे पिता परमेश्वर बाल बापस चली जां, यीशु अपणे चेलयां सोगी हमेशा प्यार करदा रिया, जड़े संसार च यीशुऐ सोगी थे, जदिया प्यार सै करदा था, आखरी दीकर सियुदा ही प्यार रखदा रिया।
इस तांई जियां मसीहे शरीरे च रेईकरी दुख सेहन किता, तुहांजो भी उस सांई ही दुख सेहन करणे तांई तैयार रेंणा चाईदा। क्योंकि अगर तुसां मसीह तांई दुख सेहन करणे तांई तैयार न, तां तुसां पाप नी करणे दा फेसला करी लिया है।