Horiec hola çoacelaric, Dabid guerthatu cen bere ohetic jaiquitzera egüerdi ondoan, eta harat-hunaca çabilan erregue etcheco çabalçan; eta bere parrean ikusi çuen emaztequi bat mainhatzen hari cela bere çabalçan: bada, emaztequi hura hainitz cen ederra.
Horra guiçona, Jaincoa bere lagunçailetzat hartu ez-duena; Bainan bere aberastasun handietan eman du bere phesquiça eta bere ahal ezdeusaz buruiope hartu du.
Beguira çaçu cerutic, eta ikusaçu çure egoitza saindu eta çure ospearen erditic; non dire çure karra eta çure indarra, çure barne samur eta urricalmenduac oro? Baratu dire ene gainetic.
Orhoituren naiz Jaunaren urricalmenduez; Jaunaren laudorioac cantaturen ditut Jaunac bihurtu darozquigun gucien gainean eta bere beraztasunaren eta urricalpen handi gucian arabera Israelen etcheari eguin diozcan nihonereco onguien gainean.
Çuc, berriz, Jauna, badaquizquitzu horien heriozco asmuac ene contra; ez jabal horien bekatuari, eta horien bekatua ez bedi ecezta çure aitzinetic lurrera bihoaci çure aitzinean, eta çure iraquiduraco egunean, aspercunde athera çaçu horien gainean.
Makur çaçu, ene Jaincoa, çure beharria, eta ençun çaçu; idecatzu beguiac, eta ikusatzu gure inconiamendua eta hiria ceinaren gainera deithua içan baita çure icena; ez ditugu ecen gure othoitzac çure oinetan ixurcen gare çucenen bidez, bainan-bai çure urricalcortasun nihonerecoaren ariaz.