2 وان دیت كو هندەك شاگردێن وی یێ خوارنێ ب دەستێن هەڕمی، ئانكو نەشویشتی، دخۆن.
«بۆچی شاگردێن تە سەرپێچیا تیتالێن باب و كالان دكەن؟ ئەو بەری خوارنێ دەستێن خۆ ناشوون.»
فەریسی و مامۆستایێن دەستووری پرسیار ژێ كرن: «بۆچی شاگردێن تە ل دویڤ تیتالێن باب و كالان ناچن، لێ ب دەستێن هەڕمی خوارنێ دخۆن؟»
لێ یێ فەریسی حێبەتی بوو، دەمێ دیتی عیسای ژ بەری خوارنێ دەستێن خۆ نە شویشتن.
گۆتە وان: «هوین دزانن كو بۆ مرۆڤێ جوهی حەرامە، تێكهەلیێ ل گەل بیانیەكی بكەت یان ژی سەرەدانا وی بكەت، لێ خودێ یێ نیشا من دای، كو ئەز دەربارەی مرۆڤەكی نەبێژم ئەو یێ حەرامە یان یێ هەڕمییە.
ئینا من بەرسڤ دا: ‹حاشا، خودان! تشتێ هەڕمی یان حەرام چ جاران نەچوویە د دەڤێ من دا.›
ئەز دزانم و پشتا خۆ ب خودان عیسای راست دكەم، كو چ خوارن ب خۆ د حەرام نینن، لێ بۆ وی كەسی د حەرامن، ئەوێ هزر دكەت ئەو خوارن د حەرامن.
ئەڤجا ب دیتنا هەوە، ئەوێ كوڕێ خودێ بێڕێز كری و خوینا پەیمانێ یا ئەو پێ هاتیە پیرۆزكرن وەكو تشتەكێ هەڕمی دیتی و سڤكاتی ب گیانێ كەرەمێ كری، هەژی سزایەكێ چەند دژوارترە؟
قەت تشتەكێ هەڕمی ناچیتە ناڤ وی، نە ژی كەسەك ژ ئەوێن تشتێن جهێ دلڕەشیێ و درەوێ دكەن، لێ ب تنێ ئەو دێ چن یێن ناڤێن وان د پەرتووكا ژیانێ یا بەرخی دا هاتینە نڤیسین.