3 دەمێ شەراب نەمای، دایكا عیسای گۆتە وی: «وان شەراب نەما.»
چنكو ئەڤە خوینا منە، خوینا پەیمانێ، ئەوا ژ پێخەمەتی گەلەكان بۆ لێبورینا گونەهان دێ هێتە رشتن.
هەردوو خویشكان هنارتە ب دویڤ عیسای را و گۆتنێ: «خودان، ئەڤە ئەوێ تۆ حەز ژێ دكەی، یێ نەساخە.»
عیسا و شاگردێن وی ژی بۆ داوەتێ هاتبوونە داخوازكرن.
عیسای گۆتە وێ: «خانم، من چ پەیوەندی پێڤە هەیە؟ دەمێ من هێشتا نەهاتیە.»
ژ بەر چ تشتی نیگەران نەبن، لێ دەربارەی هەمی تشتان ب نڤێژ و هیڤیخوازیێ ل گەل سوپاسیكرنێ، داخوازێن خۆ ئاراستەی خودێ بكەن.