4 من تۆ ل سەر ئەردی مەزن كری، ب رێكا بجهئینانا ئەو كارێ تە دایە من كو بكەم.
ئەز دبێژمە هەوە: ئەڤا هاتیە نڤیسین: ‹و ل گەل سەرپێچكاران هاتە هژمارتن› پێدڤیە ب من ب جھ بهێت، چنكو ئەو تشتێن دەربارەی من، ب جھ دهێن.»
باب، ناڤێ خۆ مەزن بكە!» پاشی دەنگەكی ژ ئەسمانی بەرسڤ دا: «من یێ مەزن كری و دێ هێشتا مەزن كەم.»
هوین ب ناڤێ من چ بخوازن، ئەز دێ ب جھ ئینم، دا باب ب رێكا كوڕی بهێتە مەزنكرن.
لێ ئەز وێ دكەم یا بابی فەرمان پێ دای، دا جیهان بزانیت كو ئەز حەز ژ بابی دكەم. رابن، دا ژ ڤێرێ بچین!»
ئەگەر هوین فەرمانێن من ب جھ بینن، دێ د ناڤ حەزژێكرنا من دا بنەجھ بن، هەروەكو من فەرمانێن بابێ خۆ ب جھ ئیناین و د ناڤ حەزژێكرنا وی دا بنەجھ دبم.
پشتی ڤێ چەندێ، عیسای دزانی كو هەمی تشت تەمام بوون، ئەڤجا دا نڤیسار ب جھ بهێت، گۆت: «ئەز یێ تێهنیمە.»
دەمێ عیسای تام كریە سهكێ، گۆت: «تەمام بوو!» سەرێ خۆ چەماند و گیانێ خۆ ژ دەست دا.
عیسای گۆتە وان: «خوارنا من ئەوە كو ئەز ب حەزا وی بكەم یێ ئەز هنارتیم و كارێ وی ب دویماهی بینم.
لێ من شاهدەییەكا مەزنتر ژ شاهدەییا یوحەننای یا هەی. ئەو كارێن بابی داینە من دا ئەنجام بدەم، ئەوێن ئەز نوكە دكەم، ئەو ب خۆ شاهدەییێ بۆ من ددەن كو بابی ئەز یێ هنارتیم.
عیسای بەرسڤ دا: «نە ئەوی گونەھ كریە و نە دایك و بابێن وی، لێ ئەڤ چەندە چێبوو دا كارێن خودێ د وی دا دیار ببن.
لێ ئەز چ پویتەی ب ژیانا خۆ نادەم، ب تنێ ئارمانجا من ئەوە كو ئەز ئەركێ خۆ، ئانكو ئەو خزمەتا من ژ خودان عیسای وەرگرتی، ب دویماهی بینم، كو شاهدەییێ بۆ مزگینیا كەرەما خودێ بدەم.
ئەز د خەباتا باش دا خەبتیم، من بەریكانا خۆ تەمام كر، باوەری پاراست.