30 گیانێ خودێ یێ پیرۆز خەمبار نەكەن، ئەوێ هوین ب وی بۆ رۆژا رزگاربوونێ هاتینە موهركرن.
عیسا ب تۆڕەبوون ڤە ل وان زڤڕی و ژ سەرهشكیا وان خەمگین بوو، گۆتە وی مرۆڤی: «دەستێ خۆ درێژ كە!» وی ژی دەستێ خۆ درێژ كر و دەستێ وی ساخ بووڤە.
دەمێ ئەڤ تشتە دەست پێ دكەن، راست راوەستن و سەرێ خۆ بلند كەن، چنكو رزگاركرنا هەوە نێزیك دبیت.»
ئەوێ شاهدەییا وی قەبیل دكەت، ئەو پەسەند دكەت كو خودێ یێ راستە.
پاشی ستیڤانۆسی گۆت: «گەلی سەرهشكان، هەی دل و گوهێن سونەتنەكری! هوین هەروەكو بابێن خۆنە، هەمی دەمان بەرهنگارێن گیانێ پیرۆزن!
ئەگەر گیانێ وی یێ عیسا ژ ناڤ مریان راكری، د هەوە دا یێ ئاكنجیە، ئەوێ كو مەسیح ژ ناڤ مریان راكری، دێ ب گیانێ خۆ یێ د هەوە دا ئاكنجی، لەشێن هەوە یێن مربار ژی ڤەژینیت.
نە ب تنێ ئافرندە، لێ ئەم ب خۆ ژی، یێن كو مە گیانێ پیرۆز وەكو خێڤە وەرگرتی، د ناخێ خۆ دا دنالین و د چاڤەڕێی وێ رۆژێینە كو مافێن خۆ یێن كوڕێن خودێ وەرگرین و لەشێ مە رزگار ببیت.
هەر ئەوە ئەگەرێ ئێكبوونا هەوە ل گەل مەسیح عیسای، ئەو مەسیحێ بۆ مە بوویە ئاقلمەندی ژ نك خودێ، راستداری، پیرۆزی و رزگاری،
دەمێ ئەڤێ درزیت رزینەبوونێ و ئەڤێ دمریت نەمریێ ل بەر خۆ بكەت، هنگی ئەڤ گۆتنا نڤیسارێ دێ ب جھ هێت: «مرن د سەركەفتنێ دا هاتیە داعویران.»
گیانێ پیرۆز نەڤەمرینن.
ئەڤجا ب دیتنا هەوە، ئەوێ كوڕێ خودێ بێڕێز كری و خوینا پەیمانێ یا ئەو پێ هاتیە پیرۆزكرن وەكو تشتەكێ هەڕمی دیتی و سڤكاتی ب گیانێ كەرەمێ كری، هەژی سزایەكێ چەند دژوارترە؟
لەوما ئەز ژ وی بەرەبابی تۆڕە بووم و من گۆت: ‹ئەو د دلێ خۆ دا هەردەم ڤاڕێ دبن و رێكا من نەنیاسیە›.
خودێ بۆ دەمێ چل ساڵان ژ كێ یێ تۆڕە بوو؟ ما ئەو نەبوون یێن گونەھ كرین و تەرمێن وان ل بیابانێ كەفتین؟