2 जी ची मरीया होती जी प्रभू पोर इत्तर लागाळीन तेरा पायो काजे आपना झोटे कोरीन नुसली होती, तेरु भाश लाजर बिमार होतु.
जेतार चु बैतनिय्याह गावमा शिमोन कुळावा बिमारी वावान घोर खाणो खाणे बोस रोयू होतु, तेत्यार एक बायोर संगमरमरोन केटलीमा जटामासीन घोनो मोहोंगलो चुखलो इत्तर लीन आवी; एने केटली फुळीन इत्तर काजे तेरे मुनका पोर रेचवी देदी.
तिनीक देखीन प्रभू काजे गिन आवी, एने तिनी काजे कोयू, “मा रोडे.”
तेतार योहान तेरा चेला माईन दुय काजे बुलावीन प्रभूनचा यो पुछने मूकल्यु “काय आवने वावु तुत छे, कि आमु दिसरान एने वाट जुवजे?”
मार्था येसु काजे कोयी, “हे प्रभू, अगर तू न्या रोयतू, ती मारू भाश कोदि नी मोरतू.
आखरी तेरा बहोनिशा कोयने मुकल्या, “हे प्रभू, देख, जीना पोर तू मोंग कोरतेलू, चू मांदलो छे.”
जेतार मरीयम चा पुग गोयी जा येसु होतु, ती तीनाक देखीन तेरे पायो पोर पोडीन कोयी, “हे प्रभू, ओगर तू न्या रोयतू ती मारू भाश नि मोरतू,”
जेतार मरीयमन जटामासीन आदु शेर मोहोंगलो इत्तर लीन येसुन पायो पोर लागाळी, एने तेरे झोटे कोरीन तेरा पाय नुसी; एने इत्तरोन गोंधसी घोर सुगंधीत होय गोयो.
तुमु मेसेक गुरु एने प्रभू कोयतेला, एने ठीक कोयतेला काहाकि मे चू छे.
ओगर मी प्रभू होयीन तुमरा पाय धुव्यू ती तुमु बी एक दिसरान पाय धुवनो जुवे.