Anois ar a naḋḃarsin na bíṫíse ḃur luċd magaiḋ, deagla go ndéantaoi ḃur ccuiḃriġṫe láidir: óir do ċúala mé ón Dtiġearna DIA na slóġ aiḋṁilleaḋ, ar na ṫionnscnaḋ ar an ttalaṁ go hiomlán.
Eúgfuiḋ an tanam, ṗeacuiġios. Ní iomċóra an mac éigceart a naṫar, ní mó iomċórus an taṫair éigceart an ṁic: biáiḋ fíréantaċt a nfiréin air féin, agus olc an ċionntuiġ air féin.
Aṁuil fós ann a éipisdliḃ uile, ag laḃairt ionntaḋ ar na neiṫiḃse; an a ḃfuilid neiṫe áiriḋe atá doṫuigsiġe, noċ iompoiġid an dream neaṁḟoġlomṫa neimṡeasṁaċ ón gcéill ḋíriġ, aṁuil do níd an ċuid eile do na sgrioptúruiḃ mar an gcéudna, ċum a ndamnuiġṫe féin.