7 Agus do ċonnairc mé a measc na ndaoine simpliġe, ṫug mé dom aire a measg na nógánaċ, ogán gan tuigsi,
Bí súil a naḋaltrannuiġ mar an gcéadna ag feiṫioṁ ris an maidin, ġá ráḋ, Ní ḟaicfiḋ áonsúil me: agus folċuiġ sé a ġnúis.
Do ḃeir dul a steaċ do ḃríaṫar solus; ag taḃairt tuigse don tsimpliġe.
Atá dliġeaḋ an TIĠEARNA iomlán, ag iompóġ a nanma: is fírinneaċ fiaġnuise an TIĠEARNA, ag déanaṁ an tsimpliġ críonna.
Gá fad, a ḋaóine simpliḋe, ġráiḋeoċtaoi simpliḋeaċt? agus ḃías dúil ag na tarcuisneaċaiḃ iona ttarcuisne, agus fúaṫoċuid amadáin a neagna?
Oír muirfiḋ suaiṁneas na namadán íad, agus scriosfuiḋ sonas na nóinṁideaḋ íad.
Do ṫaḃairt géarċúise don tsimpliḋ, eóluis agus deiscréide don duine og.
Do ġeiḃṫior eagna a mbéul an té agá mbí tuigse: aċt atá slat a ccoinne ḋroma an té ḃíos a néagṁuis tuigsiona.
An té ṡáoṫruiġios a ḟéarann sáiseoċṫar lé harán é: aċt an té leanas daóine díoṁaóine atá sé gan tuigsi.
Creidiġ an simpliḋeaċ gaċ aonḟocal: aċt féuċaiḋ an duine ġlic go maiṫ dá imṫeaċt féin.
Sealḃuiġid na simpliġiḋ amadánaċd: aċt coróntar an teagnuiḋ lé héolus.
Fós ni maiṫ, an tanam do ḃeiṫ gan éolus; agus an té ḋeiṫfriġios le na ċosaiḃ peacuiḋe.
Buáil an tarcuisneaċ, agus do ḃéara an simpliḋeaċ aire: agus iomaiṫḃír an té agá mbí tuigsi, agus tuigfiḋ sé éolus.
Réiṁḟéuċuiḋ an duine glic an tolc ċuige, agus folċaiḋ sé é féin: aċt imṫiġid na daóine simpliḋe ar a naġaiḋ, agus píantar íad.
Do ġaḃ mé láiṁ re maċaire an duine ḟallsa, agus láiṁ ré fíneaṁuin an duine gan tuigsin;
Do ċí an duine críonna an tolc ċuige, agus folċuiḋ sé é féin; aċt tíaġaiḋ na daóine simpliḋe air a naġaiḋ, agus píantar íad.
A ṁic, taḃair aire dom ċríonnaċtsa, agus ċáon do ċlúas dom ṫuigsin:
A ṁic, coiṁéad aiṫne haṫar, agus ná tréig dliġeaḋ do ṁaṫar:
Aċt giḋ bé do ní aḋaltrannas ré mnaói ata miṫuigsionaċ: an té do ní sin scriosuiḋ sé a anam féin.
O a ḋaoine simplíḋe, tuigiḋ eagna: agus, siḃsi a amadána, bíoḋ ḃur ccroiḋe tuigsionaċ.
Giḋ bé ḃías simpliḋe, iompoiġeaḋ sé a steaċ annso: agus ar son an té ḃíos gan tuigsi, a deir sí ris,
Giḋ bé atá simpliḋe, filleaḋ sé a steaċ annso: ar son an té air a mbí easḃuiḋ tuigsiona, a deir sí ris,
Oír atáid mo ḋaóine leaṁ, níor aiṫniġeadar mé; is clann ḃrúideaṁuil fad, agus ní ḃfuil tuicsi ar biṫ aca: atáid glic ċum uilc do ḋéanaṁ, aċt do ḋéanaṁ maiṫeasa ní ḃfuil tuicsi ar bíṫ aca.
Agus a duḃairt Iósa, An ḃfuiltísi leis fós ainḃfeasaċ?