13 Agus nar úṁluiġ mé do ġuṫ mo luċt teagaisg, nar ċiáon mé mo ċlúas don druing do ṫeagaisg mé!
Agus do laḃair riú do reír ċoṁairle na ndaóine óga, ḋa raḋ, Dó rinne maṫair ḃur ccuing trom, agus cuirfiḋ misi a ccionn ḃur ccuinge: do smaċduiġ maṫair siḃ mar an gcéadna le sciúrsaḋuiḃ, áċt smaiċdeoċuiḋ misi siḃ le sciúrsaḋuiḃ cailgeaṁla.
A ṁic, éisd ré teagasg haṫar, agus ná tréig dliġeaḋ do ṁaṫar:
Ní mór naċ raiḃ mé ann gaċ uile olc a meaḋon an ċoṁċruinniġṫe agus a noireaċtuis.
Fíréoċaid mé agus raċaiḋ médionnsuiġe maṫar, agus déaruiḋ mé ris, A aṫair, do ṗeacaiġ mé a naġaiḋ neiṁe agus ad ḟíaḋnuisisi,
Ar a naḋḃarsin an tí ċuireas a neaṁṡuin na neiṫesi, ní a nduine atá neaṁṡúim aige, aċd a Ndía, noċ fós tug ḋúinne a Sbiorad náoṁṫa féin.
Bíoḋ cuiṁne aguiḃ ar luċd ḃur dtréoruiġe, noċ do laḃair bríaṫar Dé riḃ: agus leanuiḋ ḋá gcreideaṁ, ag taḃairt aire ré críoċ a gcoinḃearsáide: