Agus a duḃairt Absolon agus fir Israel uile, As feárr coṁairle Ċusai an Tarċíteaċ ná coṁairle Aċitoṗel. (Oir do órduiġ an TIĠEARNA coṁairle ṁaiṫ Aċitoṗel do ċur air ccúl, ċor go ttiuḃraḋ an TIĠEARNA olc air Absolon.)
Aċt a núair ṫáinic Ester a laṫair an ríġ, daiṫin se le litreaċaiḃ an droiċṫionnsgnaṁ, do ṫríall sé a naġaiḋ na Niúduiġeaḋ, dfilleaḋ ar a ċeann féin, agus é féin agus a ṁic do ċroċaḋ san ccroiċ.
Ag foillsiuġaḋ an deiriḋ ón tosaċ, agus ón tseanaimsir na neiṫe naċ déarnaḋ fós, ġa ráḋ, Seasfa mo ċoṁairlesi, agus do ḋéana mé mo ṫoil féin go hiomlán:
¶ Agus biáiḋ so mar ċoṁarṫa agaiḃ, a deir an TIĠEARNA, go smaiċteoċa misi siḃ annsa náitsi, ċor go naiṫeontaói go seasfuiḋ mfocailsi go deiṁin ann ḃur naġaíḋ ar olc:
Agus an ní ṫiucfas ann ḃur meanmuin ní ḃiáiḋ mar sin ar éanċor, mar a dearṫaóise, Bíamne mar na geintiḃ, aṁuil muinnteara na ttíorṫann dfoġnaṁ do ċrannuiḃ agus do ċloċuiḃ.
Agus meastar uile áitreaḃṫuiġ na talṁan aṁuil neiṁní: agus do ní seision do réir a ṫola féin ar ṡlúaġ neiṁe, agus a measc áitreaḃṫaċ na talṁan: agus ní ḟéadann duine ar bioṫ a láṁ do ċosg, nó a ráḋ ris, Cred do ní tú?
Oír tangadar dáoine áiriġe, neiṁḋíaġa, ar téultoġ a steaċ, noċ do ḃí fadá ó ṡin roiṁ láiṁ orduiġṫe ċum an ḃreiṫeaṁnuis so, noċ iompoiġeas grás ar Ndé a neaṁġloine, agus ṡéunas an táon Ṁaiġisdir, Día, agus ar Dtíġearna Iósa Críosd.