Agus biáiḋ sé mar ṡolus na maidne, an nuair éirġios an ġrían, eaḋon ar maidin gan néull; mar an ḃféur min ag fás as an ttalaṁ le deálra glan a ndiáiġ fearṫanna.
Annsin dfill an ríġ as gáirdín an ṗáláis go hionad fleiḋe a nfíona; agus do ṫúit Háman ar an leabuiḋ air a raiḃ Ester. Annsin a duḃairt an ríġ, A néigneoċuiḋ sé an ḃainríoġan mar an ccéadna as mo ċoinne annsa tiġ? Ar ndul a nfocail as béul an ríġ, dfolċadar aġuiḋ Háman.
Oir is marsin a duḃairt an TIĠEARNA riomsa, Glacfa mé mo ṡuáiṁneas, agus measfa mé ann máit ċoṁnuiġe aṁuil teas glan ar luiḃionnuiḃ, agus aṁuil néul drúċda a tteas a nfoġṁair.
Agus do ḃríġ na mórḋaċda ṫug sé ḋó, do ċrioṫnuiġiodar a nuile ṗobal, cineaḋaċa, agus teangṫa, agus do ḃí eagla orra roiṁe: do ṁarḃaḋ sé an té do ṫograḋséféin; do ċongṁaḋ sé beo an tí do ṫograḋ sé; agus do ċuireaḋ sé súas an tí ṫograḋ; agus do ċuireaḋ sios an tí do báill leis.
Agus daiṫin an ríġ, agus ṫugadar leó an drong sin do rinne casaoid ar Ḋániel, agus do ṫeilgiodar a nuáiṁ na leoṁan íad, íad fein, a mná, agus a cclann; agus rugadar na leoṁuin buáiḋ orra, agus do ḃrisiodar na ccotċaiḃ a ccnáṁa suil rangadar íoċdar na húaṁa.
Agus biáiḋ íarsma Iácob a measc ṁóráin daóine aṁuil drúċt ón TTIĠEARNA, aṁuil ceaṫa air an ḃféur, naċ ḃfanann re duine, agus naċ ḃfeiṫionn air ṁacaiḃ na ndaóine.