Atá áon aṁain ann, agus ní ḃfuil a leiṫéid eile; ni ḃfuil fós leanaḃ nó dearḃraṫair aige: giḋeaḋ ní ḃí críoċ air a ṡaoṫar eile; agus ní ṡástar a ṡúil ré saiḋḃrios; ní mo a deir sé, Cía ḋá ḃfuilim ag sáoṫruġaḋ, agus dá seaċnuim manam ar ṁaiṫ? Is díoṁaóineas so fós, agus, is droċṡáoṫar é.
Imṫiḋ an fíréun seaċad, agus ní ċuireann áonduine ann a ċroiḋe é: agus beirṫear na daóine trócaireaċa as, gan áonduine do ċur a suim go mbeirṫear na fíréin as ó nolc atá ag teaċt.
Ar a naḋḃarsin, a ríġ, gaḃ mo ċoṁairlesi, agus bris díot do ṗeacuiḋe lé fíréuntas, agus héigceart lé foillsiuġaḋ trócaire do na boċdaiḃ; más faduġaḋ ar do ṡíoṫċáin é.
Taḃruiḋ úaiḃ, agus do ḃéurṫar ḋáoiḃ; agus do ḃéuruid dáoine an ḃur nnċed, moisúr maiṫ, dingṫe, craiṫte agus ag dul ṫairis. Oír as lesi an miosúr an a dtoiṁéosdáoi, toiṁéosdar mar an gcéudna ḋáoiḃ.