24 Aċ geir an ḃeaṫaiḋ do ġeiḃ bás uáḋa féin, agus méaṫas a nainṁiḋe réubuid beaṫaiḋ, is eidir sin do ċur a núsáid ar biṫ eile: giḋeaḋ ní íostáoi éinní ḋe ar éanċor.
Annsin a duḃairt misi, Ah a Ṫiġgearna DIA! féuċ, níor truáilleaḋ manam: óir ó maóis óig súas gus a nois níor iṫ mé do ní éugus úaḋa féin, nó réabṫa na ḃloḋuiḃ; ní mó ṫáinic feóil aḋḟuáṫṁar am ḃéul.
¶ Agus gaċ uile anam íosas a nfeóil fuáir bás uáiṫe fein, nó do ṁarḃaḋ lé beaṫaċaiḃ, más duine dot ṫír féin é, nó coíṁiḋṫeaċ, niġfiḋ aráon éadaċ, agus foṫruicfíḋ é fein a nuiscṫe, agus biáiḋ neaṁġlan go nóin: annsin biáiḋ sé glan.
Oir giḋ bé ar biṫ íosas do ġeir an ḃeaṫaiḋ, íoḋbruid dáone mar ofráil déanta le teiniḋ don TIĠEARNA, fós an tanam íosas de sin gearrfuiġear amaċ ó na ṁuinntir é.
¶ Ni íostaói éinní reaċus déag uaḋ féin: do ḃéura tú é don ċoiṁiḋeaċ ḃías ann do ḋoirsiḃ, go niṫe sé é; nó féadfa tú a ḋíol ris an ndeóraiḋ: óir is pobal náoṁṫa ṫusa don TIĠEARNA do Ḋía. Ní ḃruiṫfe tú meannán a mbainne a ṁaṫar.