¶ Agus an tan do éiriġ searḃḟoġantuiġ óglaiċ Dé go muċ, agus do ċuáiḋ amaċ, féuċ, do ḃí slúaġ timċioll na caiṫreaċ maille re heaċuiḃ agus le carbaduiḃ. Agus a duḃairt a ṡearḃḟoġantuiġ ris, Mo ṫrúaiġe, a ṁaiġistir! ered ḋéanam?
Do ḃí misi feargaċ rem ṁuinntir, do ṫruáilliġ mé moiġreaċd, agus ṫug mé ad láiṁsi íad: níor ṫaisbeain tusa grása ar biṫ ḋóiḃ; ar an tseanóir do léig tú an ċuing go ro ṫrom.
Tréigeaḋ an droċduine a ṡliġe, agus an duine neiṁḟíréanta a smuaintiġṫe: agus filleaḋ sé ċum an TIĠEARNA, agus do ḋéana sé trócaire air; agus ċum ar Ndénne, óir maiṫfiḋ sé go líonṁar.
Agus do ġuiḋ sé ċum an TIĠEARNA, agus a duḃairt sé, Guiḋim ṫú, a ṪIĠEARNA, naċ ar ḃé so mo ráḋsa, an tan do ḃaḋas fos ann mo ṫír? Uimesin do ṫeiṫ mé roiṁe go Tarsis: óir do ḃi a ḟios agam gur Día grásaṁuil ṫusa, agus trocaireaċ, mall ċum feirge, agus mórċinéulta, agus go mbí aiṫreaċus uilc ort.
¶ Cía an Día atá cosṁuil riotsa, ṁaiṫeas éigceart, agus léigios ṫairis sáruġaḋ íarsma a oiġreaċda? ná ċongṁann sé a ḟearg ċoiḋċe, do ḃríġ go ndúiliġionn sé a ttrócaire.
¶ A nuáir do ċonncadar fir Israel go raḃadar a gcuṁgaċ (óir do ḃádar na dáoine a néigion), ansin dfolċadar an pobal íad féin a nuaṁuiḃ, agus a ḃfíoḋḃuiḃ, agus a gcairrgiḃ, agus a náitiḃ árda, agus a cclasaċaiḃ.